Lodowe Zbocze

Lily śniły się jaskrawe barwy, tak odmienne od krajobrazu, który przed chwilą raził jej oczy szczerą bielą. Kasztanka śniła, że idzie po niewidzialnej drodze, na jaskrawym tle, a na końcu widzi zielony punkt. No i do niego zmierza, bo zdaje się że tylko tam można iść. No i idzie i idzie, ale cały czas jest w tym samym miejscu. Potem patrzy w dół i widzi, że jej nogi są tak naprawdę przyczepionymi do podłoża maszynami i porusza nimi w rytm tik-tak, tik-tak, tik-tak... Oj, no weźcie... To było ostatnie co pomyślała, a może raczej powiedziała podczas tego snu.
Obudziła się i zastała mrok.
Mrok? Ale jak to? To na lodowych pustyniach nie jest cały czas jasno?
Zamrugała kilka razy zielonkawymi oczami i przyzwyczaiwszy się do ciemności stwierdziła, że jest w jakiejś jaskini. Nie mogła tego pojąć. Lunatykowałam? Spróbowała wstać, ale rany na nogach dały o sobie znać i jednocześnie rozjaśniając nieco wydarzenia w głowie Lily: Stoczyła walkę z wilkiem, zabiła go i zemdlała. To wszystko brzmiała aż nazbyt fantastycznie, aby mogło być realistyczne. Raptem dostrzegła niedaleko siebie jakiś kształt i po krótkiej chwili stwierdziła, że to koń. Może nieco niższy od niej, wyglądający na zamyślonego i na dość miłego. Lily przechyliła głowę w bok niemal w ptasim geście i powiedziała: Witaj, jestem Lily. A ty? Nagle poczuła ból w czaszce. I w ogóle gdzie jesteśmy? Jej język wyprzedzał jej tok myślenia, przez co chociaż umysł mógł trochę odpocząć.

Jestem Winter.Miło mi.Jesteś w jaskini.Przyniosłem cię tu.Powiedział i uśmiechnął się tajemniczo.
Podał jej kopyto by wstała i zapytał się jej.Skąd jesteś?Co ci się stało?Zadał dwa pytania.
Lubił wilki przecież go jakiś uratował.Uśmiechnął się znów i powiedział.
Jak się dostałaś na karsin?I w ogóle czemu weszłaś na moje tereny.??Zapytał znów i spojrzał na piękną klacz.

Lily skinęła głową, gdy ogier się jej przedstawił i wyszeptała słabe "Dziękuję", gdy powiedział o tym że ją tu przyniósł. Kiedy podał jej kopyto, ona nie zważając na nic sama wstała i potrząsnęła głową, aby pozbyć się osiadłych na jej błyszczącej, kasztanowej sierści pyłków. Jestem ze SWT i zaatakował mnie wilk. No i potem ja się obroniłam i on uciekł z kilkoma ranami, a ja pomyślałam, że może zwołać towarzyszy. Tak więc pognałam za nim ile sił w nogach, choć były trochę pokaleczone i słabe... Tu dla zaprezentowania sytuacji wyciągnęła dla przykładu przednie, prawe kopyto, po czym delikatnie je opuściła i przez całą tą czynność kontynuowała: ...no i pobiegłam za nim, zabiłam go i zemdlałam. Uśmiechnęła się olśniewająco. A na Karsin dostałam się przez zupełny przypadek, zrządzenie losu, no bo dopadli mnie ci wredni dwunożni i chcieli wywieść gdzieś za Ogromne Wody, ale był sztorm i zdaje się że ja jedyna się uratowałam. Tu Lily zrobiła coś, co wyglądało jak wzruszenie ramionami u człowieka. Zaraz, jak to twoje tereny? Chyba czegoś nie łapię... To nie są tereny SWT??? Zrobiła coś co wyglądało jak zmarszczenie brwi i posłała Winterowi zdziwione spojrzenie. Mógłbyś mi coś opowiedzieć o tym/tej... Karsin?

Winter wysłuchał Lily.Zabiłaś wilka?!Zapytał nie zdziwiony ale trochę urażony.Przecież wilki to jego przyjaciele.No ale nic już nie mógł na to poradzić.To nie tereny SWT tylko SLS.Powiedział i zaczął opowiadać o Karsin.Karsin to wyspa albo teren na którym nigdy nie było i nie będzie ludzi.
Jest tu około siedem stad w tym twoje i moje.Historii karsin nie znam ale wiem że gdzieś na terenach niczyich mieszka nijaki Czarodziej ,który jest myszaty podobno i nie zna swego imienia.
Trochę to śmieszne ale nic na to nie poradzimy.Podobno on mianował tą Luizjane i wszystkie konie na Karsin przywódcami stad.Gdy skończył troszkę popatrzył się na Lily i powiedział.
Kiedyś byłaś dzika czy urodziłaś się na wolności?

Lily trochę się zdziwiła nagłym wybuchem tego zrównoważonego i tajemniczego na pierwszy rzut oka ogiera. Nie, chciałam mu oddać kawałek swojej nogi, ale, cóż, przypadkiem na niego nadepnęłam. Odparła z krzywym, ironicznym uśmiechem. SLS? Zdziwiła się Lily, lecz Winter na szczęście zaczął opowiadać jej. A ona słuchała z uwagą.
Po jego opowieści na chwilę zapadła wcale nie niezręczna cisza, którą po jakimś czasie przerwała Lily. Nie zna swojego imienia?
Cóż, umysł Lily pracował nieco inaczej niż u innych koni, które pewnie by zdziwiło istnienie niejakiego "Czarodzieja", ale nie, co to, to nie Lily. Ona nie była dziwna, była po prostu z edycji limitowanej. I dobrze jej z tym było.
Po chwili Winter zadał jej pytanie, a ona się nieco zadumała. Hmm... Odkąd pamiętam, byłam wolna, nie licząc tych kilku chwil, kiedy łapano mnie w niewolę. Ale zawsze uciekałam. W moim stadzie byłam klaczą-przewodniczką-stada, czy coś podobnego i znałam tam każdy kąt. Potem się coś zdarzyło i opuściłam stado. Złapali mnie ludzie, ale po co miałam uciekać, skoro nie miałam dokąd? No więc zabrali mnie na statek i mnie wywieźli tym czymś za Wielką Wodę. A potem była burza, statek zatonął, a ja jako jedyna się odratowałam. A ty? Jak było z tobą? Uśmiechnęła się pięknie.

EDIT: Kiedy Lily dostała od Wintera odpowiedź, wyjrzała z jaskini i stwierdziła że już ciemno. Przeraziła się, bo przypomniała sobie że już powinna iść. Podziękowała jeszcze raz ogierowi, cmoknęła go pod okiem w ramach podziękowań i pogalopowała stąd.

z/t

Talia przyszła tutaj żeby spotkać się z Luizjaną władczynią SLS chciała dokończyć przerwaną rozmowę o sojuszu i dowiedzieć się co u przyjaciółki, chciałaby poznać jej rodzinę aby rozbudować swoje znajomości Opowiem jej o mojej nie dawnej rozmowie z Emilly córką Maciejki - postanowiła. Chciała się też przemóc i opowiedzieć swojej znajomej o swojej historii. Klacz potrząsnęła głową i próbowała sobie przypomnieć szczegóły.

//odpiszę później pa

Wania przyszła tu wolnym stępem. Rozejrzała się czy nie ma w pobliżu kogoś znajomego, nieznajomego, wroga albo drapieżnika. Nie było jednak ani żywej duszy. Wanilia stanęła na zboczu i uświadomiła sobie, że wcześniej już tutaj była. Uśmiechnęła się do siebie i zanuciła piosenkę. Była ona spokojna i wolna, ale jednak radosna. Serce Wani napełniło szczęście, spokój i wiatr, który właśnie zawiał

Poczułaś ,że wiatr coraz to jest silniejszy.Po chwili zawiał tak mocno,że się przewróciłaś i na chwilkę zrobiło ci się ciemno przed oczami.Kiedy jednak otworzyłaś je zobaczyłaś Wintera uśmiechającego się do ciebie i podającego ci kopyto

Nagle pod wpływem bardzo silnego wiatru Wanilia się zachwiała i upadła. Na chwilę ją zamroczyło, ale po chwili otworzyła oczy i zobaczyła Wintera. Winter! Jak się cieszę, że cię widzę! - krzyknęła ucieszona Wanilia i z małą pomocą ogiera wstała. Co cię tutaj sprowadza? - zapytała i szeroko się uśmiechnęła. Dawno nie widziała swojego partnera.

Emm...Nic ,a co?Zapytał i tak jakby się zachmurzył.
Był jakiś smutny i w ogóle nie miał chumoru.
Nie miał zamiaru nic złego zrobić tylko wszystko go tak nagle stłoczyło.
Smutnym wzrokiem popatrzył na Wanilię

Wanilia nie wiedziała czemu Winter się tak smutno zachowuje. Może znów się pokłócił z Maciejką? - pomyślała klacz i westchnęła cicho. Pokłóciłeś się z kimś? Z Maciejką? Tak dawno się nie widzieliśmy, a ty tak tylko mruczysz. - rzekła Wania trochę z współczuciem, trochę z wyrzutem. Następnie dotknęła chrapami jego boku. Nie takiego go znała. Znała i kochała pełnego życia, wesołego ogiera. Chciała jak najszybciej go pocieszyć.

Nie.Kłótni już nie przeżyłem po raz kolejny.Powiedział i łza poleciała mu z oka.
Czemu płakał?Sam nie wiedział może myśli go pożarły?
Już nie wiedział co zrobić.Czemu on a nie inny koń?
Smutny odwrócił łeb i parsknął cicho.Nie chciał urazić Wanilii lecz miał nie za dobry chumor.
Mruczę?Przepraszam.Nie chciałem...

Wanilia pożałowała swojego urażonego tonu głosu. Przepraszam, nie chciałam nic złego, nie płacz. - rzekła Wania i dotknęła chrapami jego grzywki. Jego zły nastrój udzielił się również jej. Opuściła głowę i znowu westchnęła. Nie, nie to chciałam... nie to miałam na myśli... - chciała się też wytłumaczyć za to ''mruczenie'', ale nie miała słów.

Co to za ogier który płacze?To nie ogier!Weź się w garść!Krzyczał otoczony myślami.
Co się ze mną dzieję?!Jetem głupi!Dalej myślał.
Uśmiechnął się nie co i przechylił głowę.Nie.To nie o to chodzi...
A z resztą.Ostatnio dziwne rzeczy widuję.

Wanilia lekko się uśmiechnęła. Ja też widuję różne rzeczy. Ostatnio widziałam siebie, i od niej... siebie... dostałam to. - rzekła klacz i pokazała na swój naszyjnik. Może zdematerializować na jakiś czas... - przeleciało jej przez głowę. Może zdematerializować na jakiś cza kogoś, gdy się go zerwie. - dodała i zastrzygła uszami.

A ja widziałem....Schody.Poszłem na nie no i usłyszałem głos jakiegoś ogiera.
A po chwili jakiejś wściekłej klaczy.Sam już nie wiem co się ze mną dzieję.
Czy ja zwariowałem?!
Pomachał ogonem

Wanilia trochę się zdziwiła reakcją Wintera, a w szczególności pytaniem ''Czy ja zwariowałem?!'' A czy ona widząc siebie (?) zwariowała? A czy ja zwariowałam? - zapytała i mocno przekrzywiła głowę starając się wyłapać spojrzenie w oczy ogiera. Nie sądziła, że Winter miał nie po kolei w głowie. Wręcz przeciwnie.

Nie ważne.Co ja robię.Powinnem być taki jaki zawsze byłem.
Uśmiechnął się i odpowiedział.Ty nie zwariowałaś ale ja tak,i to na twoim punkcie...
Mrugnął oczkiem i spojrzał na piękną klacz.
Jak tam Szafirek?I proszę cię.Nie pakuj już się w jakiekolwiek kłopoty.
Jeszcze ktoś cię zrani.

Wanilia roześmiała się po słowach Winta. Ja na twoim punkcie też. - odrzekła i przytuliła się do ogiera. Cieszyła się, że ma przy sobie tego samego, wesołego partnera, którego poznała. U Szafira wszystko w porządku. Ale on chce poznać tatę... czyli chyba ciebie. - rzekła i spojrzała mu w oczy. Ja to nic, ważne, aby jemu nic nie było. Ja to nie ważne.

Ale jeśli tobie się coś stanie to i źrebak ucierpi.Wytłumaczył.
Proszę cię więc o to byś się nie wpakowała w jakieś kłopoty z których tak szybko nie wyjdziesz.
Powiedział.I jeśli będziesz chciała pomocy to zarżyj głośno,a w tedy ja przyjdę i ci pomogę.

Wanilia zastrzygła uszami. Spokojnie, w nic się nie wpakuję. Przynajmniej postaram się, ale nie wiem czy będę potrafić. - rzekła i się zaśmiała. Ale dla Szafira na prawdę mocno się postaram. - dodała. Ale gdyby groziło jej jakieś niebezpieczeństwo, to przecież mogła zerwać naszyjnik. Ale to przecież to tylko jeden raz... Zarżę. Spokojnie, o mnie się nie martw.

Martwię się o ciebie...Ostatnio się wpakowałaś w kłopoty i nie chcę by się to powturzyło.
Wyjaśnił.Nie chciał by to znowu nastąpiło.Trzymaj się z dala od Stada Krwawej zemsty,a jeśli będziesz chciała się z kimś spotkać to na swoich terenach.Powiedział donośnym głosem.
Chciał żeby klacz pod żadnym pozorem nie wchodziła na tereny SKZ.A jeśli byś już chciała tam pilnie iść to tylko i wyłącznie ze mną

Wanilia choć wykazywała się dużą cierpliwością, teraz myślała już, że Wint ględzi. Winter, nie martw się, proszę. Wiem że się denerwujesz, ale ja jestem już duża, nie mam roczku. Z resztą nabrałam już doświadczenia i nie bój się, wiem co robić. Oczywiście wiem, iż na ciebie zawsze mogę liczyć i że zawsze mnie wesprzesz (przynajmniej mam nadzieję), ale... wyluzuj. - powiedziała klacz i dotknęła chrapami policzka Wintera - delikatnie, z czułością.

Nie uwarzam że jesteś mała i bezbronna lecz nie chcę by ci się coś stało.
Przez to że tam weszłaś urodziłaś Szafira...Kocham go lecz wolałbym wychowywać swoje dzieci.
On też w sumie cierpi bo będziemy musieli go okłamywać ,że ja jestem jego tatą.
Wytłumaczył.Po czym wziął głęboki wdech ale gdy poczuł dotyk klaczy wypuścił powietrze.
Odsunął jej grzywkę pyskiem.