Lodowe Zbocze

Niezbyt strome zbocze, prowadzące na sam szczyt lodowca Ismiro. Całkowicie zamarznięta ziemia jest śliska, więc jeśli ktoś będzie nieuważny to łatwo może się poślizgnąć i zjechać za boku na zam dół. Dodatkowym utrudnieniem są silne, boczne wiatry mogące zachwiać dorosłym koniem, a źrebaka nawet powalić. Po drodze można spotkać kilka łysych drzew, o które można się oprzeć i odpocząć.
Oprócz dużych ptaków nie spotkamy tutaj innych drapieżników gdyż wiedzą one, że na szczycie lodowca nic nie upolują.

Asturio przyszedł tu spokojnym krokiem. Stoi i obserwuje okolicę lekko pocierając kopytem o lód. Kiedy ona przyjdzie? myśli, rozgląda się i czeka na klacz z , którą ma się spotkać. Wzdycha i przechadza się kilka kroków do przodu. Patrzy na swoje odbicie w lodzie i podnosi głowę znowu się rozglądając.

Luizjana przyszła tu wolnym stępem i zobaczyła ogiera który na nią czekał Hej. Powiedziała do ogiera i usiadła na ziemi. Usiądziesz też czy tak będziesz stać? Zapytała się (Asturia) i poczuła zimny i niezbyt przyjemny wietrzyk.
Brrrr. Ale zimno. Pomyślała.

Hej , usiądę i nie będę tak stał. Powiedział , uśmiechnął się lekko i usiadł patrząc na klacz. Popatrzał na lód i podniósł głowę , popatrzył na klacz.
Hmm... to jak masz na imię? Zapytał wciąż przyglądając się klaczy.
Lekko przejechał kopytem po lodzie i znowu patrzał na klacz. Czuł jak lekki wiatr wieje.

Luizjana a ty? Zapytała się ogiera i po patrzyła się na dziwnie patrzącego na nią (Asturia). Hmmmm. Ale on jest dziwny. Powiedziała w duchu patrząc na dziwnego ogiera tajemniczym wzrokiem. Po chwili klacz wstała by się napić lecz woda była zamarznięta i musiała kopnąć w gruby lód. Gdy kopnęła w lód ten się skruszył a ona mogła się spokojnie napić. Mmmm. Orzeźwiająca ta woda. Powiedziała i usiadła ponownie obok ogiera.

Asturio. Ogier westchnął spokojnie. Przepraszam , że tak ci się przyglądam , ale przez ostatni czas przez ponad rok znałem tylko mojego przyjaciela , który już chyba nie żyje. Powiedział i ponownie westchnął. Pewnie uznała mnie za jakiegoś dziwaka. Pomyślał Asturio i popatrzył na chmury na niebie. Znów opuścił wzrok i milcząc siedział.

No to co robimy?Poślizgamy się na lodzie
albo coś?Zapytała się Asturia i wstała nie cierpliwiąc
się.No chodź.Zaczęła poganiać ogiera który
wydawał jej się trochę dziwny.

Dobra , dobra , dobra.Powiedział ogier i wstał szybko.Ahh... te klacze.Pomyślał i zaczął iść do wybranego miejsca.
Jak będę miał klacz chyba nie będzie się wszędzie śpieszyć.Co ja będę wtedy przeżywał?(xD)Pomyślał Asturio i rozejrzał się dalej idąc.

Wanilia przykłusowała tu w celu dokładniejszego poznania terenów Stada Lodowatych Serc. Ciekawe czy ktoś tu jest. - pomyślała klacz i zwolniła do stępa. Czuła przyjemny chłód na skórze. Uniosła głowę i zaczęła się rozglądać. Po chwili pośliznęła się i upadła. Poleżała tak sekundę, góra dwie i wstała. Wow, ślisko tu pomyślała i opuściła głowę, uważnie patrząc pod nogi.

Ogier wędrując po swoich terenach rozmyślał czy jest komuś potrzebny.
W końcu Maciejka nakrzyczała na niego i powiedziała że jest bezużyteczny.
Spojrzał w dal i nagle zobaczył klacz.Nie chciał się do niej zbliżyć.Przecież mogłaby na niego tak samo na krzyczeć jak Maciejka.Patrzył na piękną klaczkę nie odzywając się.Nagle jednak spadł z jednej lodowej pułki na Wanilię.Przepraszam.Wstał szybko.

Wanilia otrząsnęła się. Nie spodziewała się bowiem, że spadnie na nią ogier. Nic nie szkodzi. Cześć, jestem Wanilia, w zdrobnieniu Wania. Należę do SSP. - klacz uśmiechnęła się szeroko i podała ogierowi kopyto pomagając mu wstać. A ty jak masz na imię i z jakiego jesteś stada? zapytała wciąż się uśmiechając.

Nie ważne z jakiego jestem stada.Uwierz mi jeśli usłyszysz z jakiego stada jestem to pomyślisz że jestem zły.Jestem Winter.Miło mi.Powiedział i złapał za kopyto klaczy.
Wiatr mocno zawiał.Idź już.Powiedział do wiatru i spojrzał na klacz.Była ładna
ale ogier przecież nie wierzył w miłość.No cóż takie życie.

Miło mi, Winterze. Czyli jesteś od Lodowatych Serc. - powiedziała klacz. Spokojnie, ja jestem raczej tolerancyjna. - dodała i wstrząsnęła grzywką, by ta odsunęła się z jej oka. Przyjrzała się ogierowi. Był przystojnym kłusakiem francuskim w wieku około 4 lat. Nie wiedziała, czemu rzekł 'Idź już'. Dobrze, jeśli chcesz, to już pójdę. - powiedziała Wanilia i odwróciła z zamiarem udania się na plażę SSP.

Ej.Ej!To nie do ciebie!Krzyknął przyjaźnie i podbiegł do klaczki.
Stój.To było do wiatru.Przepraszam cię.Mogłem ci już powiedzieć że jestem

bezużytecznym ogierem który mówi do wiatru.Zaczął.Przynajmiej tak powiedziała Maciejka którą
poznałem ostatnio.Dokończył i zasmucił się.

Czyli jesteś od Lodowatych Serc. powiedziała Wania odwracając się do Wintera. Wiesz co, Maciejka już taka jest. Nie sądzę, że jesteś bezużyteczny, jesteś nawet... sympatyczny. - powiedziała Wanilia, gdyż ogier wpadł jej w oko. Jest taki jak ja. Mówi do przyrody... pomyślała myśląc o wieczornym rżeniu na klifie. Ciekawe, czy kogoś ma...

Tak.Powiedział ze smutkiem.To czemu ona tak gada?Nie ma co robić?
Zapytał zdenerwowany Maciejką.Wiem nie jestem jakiś super ale mogłaby sobie odpuścić.
Powiedział i usiadł na ziemi.Masz partnera?Zapytał.Chciał po prostu wiedzieć.
Ja nie mam partnerki.Nie mam zaufania do klaczy.

Wiesz, no Maciejka już taka jest. To jej charakter i takie tam. Ja też jestem wolna. Ale chciałabym mieć kogoś takiego, do końca życia... A Luizjana? Z nią się dogadujesz czy nie? Moim zdaniem ona jest spoko. - powiedziała Wanilia. Uważała, że Winter jest sympatyczny. Czuła, iż ogier może być jej bratnią duszą.

No cóż.Ja tego nie zmienię.Powiedział i usiadł.Jeszcze nie poznałem tej sławnej Luizjany o której wszyscy mówią.Odpowiedział i uśmiechnął się wesolutko i tajemniczo.
Całkiem miła ta klaczka.Pomyślał.Tylko czemu na każdym kroku poznaję jakąś klacz która nie ma partnera.Hmm.Dziwne.Dręczyły go myśli.W końcu wstał i rozciągnął się.

Prawda, Luizjana jest sławna, ale to bardzo przyjacielska, miła i sympatyczna klacz. Czego nie można powiedzieć o Fecie. - tutaj klacz się zachmurzyła. Wiedziała, że jest wrogiem tej klaczy i też, że ona jest nieprzewidywalna. Po chwili jednak nie chcąc martwić ogiera uśmiechnęła się i zastrzygła uszami.

Czyli Feta i Luizjana to przeciwieństwa?Zapytał i popatrzył na ładną klaczkę.
 Co się stało?Zapytał i pogłaskał klaczkę po szyi.Nie martw się tom Fetą
chyba ona ci nic nie zrobi.Powiedział miając nadzieję że tak Wanilia się rozchmurzy
i znów będzie wesoła jak wcześniej.

Tak, dokładnie! To są przeciwieństwa! Feta chce pozbawić Luizę władzy, a sama zostać władczynią i prawdopodobnie coś jej zrobić! - Wanilia na prawdę się rozchmurzyła i miała ochotę teraz stanąć z Fetą twarzą w twarz i mocno jej nawymyślać. Po chwili jednak skarciła się w myślach: Wanilia, co ty wyprawiasz? Przecież to nie jesteś ty! Nie ty! Spojrzała na Wintera przepraszająco i chciała zmienić temat, ale nic nie przychodziło jej do głowy.

Dobrze już dobrze.Nie krzycz tak bo nas jeszcze usłyszy.Zaśmiał się i spojrzał w dal.
To może powiesz mi coś o sobie?Zapytał.Ja jestem z SLS nazywam się Winter.Mam cztery lata.
Uwielbiam biegać.Powiedział coś o sobie i popatrzył na klaczkę.Była ładna jednak Winter na razie nic do niej nie czuł prócz przyjaźni.Ten ogier nie zakochiwał się od pierwszego wejrzenia.

Wanilia uśmiechnęła się ciepło. Jestem Wanilia. Jestem ze Stada Szalejących piorunów i mam prawie trzy lata. Ja też uwielbiam biegać. Lubię też układać opowieści. No i lubię źrebaki! - zaśmiała się klacz. Nagle zawiał siarczyście lodowaty wiatr i rozwiał grzywy i ogony klaczy i ogiera. Czyż tu nie jest cudownie? - zapytała Wanilia chłonąc każdy podmuch. Mogło się to wydawać dziwne: kto odpuściłby w zimny dzień spędzenie całej doby w ciepłej siedzibie? W ogóle, któż odmówiłby wygodnego domku? Nie Wania. Ona chciała, by deszcz spływał po jej sierści, wiatr rozwiewał grzywę, a słońce ogrzewało jej grzbiet. Wanilia bała się jednak, że przez to ogier uzna ją za dziwadło i nie będzie chciał się z nią przyjaźnić.

Ogier poczół wiatr.Grzywa i ogon rozwiewały na wszystkie strony.Było mu przyjemnie.Uwielbiał naturę.
Lubił spać pod gołym niebem.Podniósł więc głowę i dumnie stał w lodowatym wietrze.Stanął w końcu dostojnie dęba.Jego grzywa w tedy lśniły i powiewały na wietrze.Wyglądał w tedy tak elegancko i dostojnie.Masz fajny charakter.Przyznał i stanął na ziemi.Może się jakoś dogadamy.Pomyślał.

Wanilia czuła się przyjemnie. Nie tylko z powodu natury, ale też dzięki Winterowi. Fajnie, że się dogadujemy - pomyślała klacz i się uśmiechnęła. Ty też masz całkiem niezły. odpowiedziała. Miło się gawędziło z kimś, z kim się dogadywało. Do tego zza chmur zaczęło wychodzić słonko. Nadal wiało, ale to było fantastyczne połączenie.