Zamglone zbocze

- Znam się trochę na tych nie miłych i wiem, że każdy z nas ma taki słaby punkt, który nawet u najtwardszego można złamać. - odparła i pozwoliła by jej wzrok się wyostrzył. Widząc zirytowanie klaczy wstała posłusznie i obeszła Kabardynkę dookoła dwa razy oplątując ją liną, której myszata nie mogła zdjąć, bo miała ją na szyi, więc musiała by ją przeciąć. Gdy już oplątała rywalkę zaczęła kłusować w stronę zamku zaciskując linę wokół pęcin myszatej.
- Oj! ,,Przepraszam''! - krzyknęła z ironią. Zdeterminowana ,,przypadkowo'' nadepnęła klaczy na jej pokaźne brzuszysko. Jeśli Kabardynka kwiknęła Perła zeszła z niej, pomogła wstać i odwiązała liny.
- Nie zawsze jestem takin diabełkiem. Dopiero gdy ktoś mnie krzywdzi, lub znieważa. Staram się żyć z innymi w pokoju. Jeśli miałaś wylądować na stół Dwunożnych to wiesz o czym mówię. - szepnęła z uśmiechem. Gdy już przekazała klaczy wszystko co chciała, to po wiekiej szarpaninie poszła z nią w końcu do zamku.

z/t?

Ona mnie irytowała, ale i intrygowała. Niby spokojna, cicha, słaba i bezbronna, ale potrafi pokazać pazurki. Już się bałam, że będzie łatwo. W sumie nie zależało mi na samym fakcie porwana czy tortur chciałam się zabawić, sprawdzić granice zarówno swoje jak i przeciwnika. Pozwoliłam jej na okrążenie się wiedziałam co planuje, ale nie bałam się tego. Gdy ta ruszyła kłusem wyplątałam się jako tako z ciasnych lin, prawie. Jedna z nóg zahaczyła i sznur powodując mój upadek. Nie był bolesny, mogę powiedzieć, że całkiem delikatny, co innego oberwanie z kopyta w brzuch. Parsknęłam czując ciężar na nim, wynikało to raczej z zaskoczenia aniżeli z bólu.
Nie rozumiałam do końca o czym ona mówi, ale uznałam, jej wypowiedź za kolejną filozoficzną gierkę.
Wstałam i zmierzyłam ją zimnym wzrokiem, nie wiedzieć czemu odwzajemniłam jej uśmiech. Przecież ona zachowywała się jak wariatka. Miała szansę mnie pokopać pozbyć się lin uciec, ale ona cierpliwie czekała aż zaprowadzę ją do zamku. No cóż zapowiada się ciekawie. Żwawym stępem ruszyłam w stronę pałacu, kątem oka bacznie obserwowałam moją ofiarę.

z/t

Po ucieczce przed czymś, nawet nie wiem czym, dotarłem tutaj.
Dziwne, mgliste miejsce, nie zbyt dobre na wieczorny spacer. Zmęczyłem się nieco, a poza tym średnio wygodnie wbiegać cwałem pod górkę, dlatego zwolniłem do żwawego stępa. Byłem otoczony przez intrygujące dźwięki. Trzepot ptasich skrzydeł, gdzieś w oddali świergot, gdzieś wiatr zawyje, zgubiony kamyk potoczy cię w dół zbocza udając wystraszoną mysz.
To wszystko było takie przyjemne dla ucha. Symfonia różnych odgłosów zgrywała się tworząc naturalną muzykę kojącą zmysły.
Dopiero po dobrych kilku minutach zorientowałem się, że stoję, jak słup soli, z zamkniętymi oczyma i delektuję się zamglonym koncertem. Powoli otworzyłem ślepia. Jeszcze chwila a zasnąłbym nawet o tym nie wiedząc.
Rozejrzałem się dookoła. Coś się poruszyło niedaleko mnie, coś wysokiego i smukłego. Patrzyłem w tamtym kierunku, jak zahipnotyzowany. Szary cień ociągając się zaczął wyłaniać się z mgły. Rozłożyste poroże, długa szyja, krępe ciało na cienkich nogach. Stworzenie zrobiło jeden krok w moją stronę, kolejny był niesamowicie delikatny, całkowicie niepewny. Rogata piękność uznała mnie widocznie za zagrożenie, ponieważ po sekundzie nie było po niej śladu, wskoczyła w chłodne objęcia mgły. Trochę jeszcze tak stałem, z nadzieją, że zwierze ukaże się ponownie. Niestety tak się nie stało.
Wznowiłem marsz ku szczytowi wzgórza albowiem to moim celem było. Nie jest to największa góra na moich terenach, ale to będzie dobry początek.
Wspinaczka szła mi całkiem dobrze, mozolnie acz nieubłaganie zbliżałem się do punktu widokowego.

Z/T

Nie należała do koni, które pełniły ważną rolę w stadzie. Nie była również koniem, który przepasywał od góry do dołu tereny, za poszukiwaniem ofiar. Była  zwykłą klaczą, która poszukuje spokoju i odpoczynku, delektującą się ciszą i samotnością. Dzisiejszego dnia paska nie miała ochoty zawierać wszelkich znajomości, była zmęczona i potrzebowała wypocząć. Dlatego starała się omijać wszelkie ślady starszych czy nowszych, końskich śladów. Spotkała się z czarną stroną samotności, po tamtej sytuacji wolałaby zachować wszelkie środki ostrożności, ponieważ jej granica zaufania została lekko naruszona i potrzebowała odbudowania. Pierwsza znajomość w krainie  z złą personą, zdawała się zniechęcić ją do przebywania w tym miejscu. Jej kroki były wolne, leniwe, a jej umysł pogrążony był w zamyśleniu. Tego potrzebowała, chwili przemyślenia pewnych spraw, nic w pośpiechu. Nie zauważyła nawet, gdy z piaszczystej drogi wkroczyła na teren przerośnięty wszelką zielenią. W tym miejscu najprościej było natrafić na czyhające drapieżniki, żądne krwi. Miała zawrócić do punktu wyjścia, lecz szelest paproci po prawej, spowodował u niej znieruchomienie. Spięła wszystkie mięśnie, a jej serce gwałtownie przyspieszyło. Mógł to być lampart, dużo szybszy od niej, a mogła być to nawet zwykła sarna poszukująca resztek jedzenia. Sytuacja była do rozważenia, ponieważ każdy jej następny krok mógł spowodować śmierć. Gdyby rzuciła się w pogoń, na pewno stałaby się ofiarą. Postanowiła powolnym krokiem, poczłapać w stronę dochodzącego dźwięku. Była coraz bliżej, ta chwila zdawała się trwać wieczność, przystanęła znajdując się wystarczająco blisko zwierzęcia. Aby dostrzec dokładnie co kryje się za paprociami, wydłużyła szyje zaglądając w głąb zieleni. Na widok nieznajomego konia, zebra cofnęła się gwałtownie, a przez jej ciało przeszedł nieprzyjemny dreszcz. Przestraszyła się, że ten koń będzie w stanie zrobić jej tą samą rzecz, co niedawny przeciwnik. Trwała tak w napiętej, wyczekującej chwili, lecz towarzysz nadal leżał. Postanowiła podejść nieco bliżej, lecz nadal zachowując bezpieczną odległość. Dostrzegła wtedy, że była to kara, niewysoka klacz. Leżała całkowicie przepocona, w okropnym stanie. A widok żelaznej obroży, skutej na jej szyi, przeraził Nalę. Wtedy zrozumiała, że ta klacz mogła przejść podobną historię, acz wydawało się, że nieco gorszą. Paska była jedynie przywiązana do drzewa w każdy możliwy sposób, oraz wykorzystana. Lecz obroży na szyi, poharatanej skóry nie miała. 
- Wszystko w porządku? - zapytała niepewnym głosem. - Mogę ci jakoś pomóc?
Wiedziała, że będzie musiała ściągnąć jej to ustrojstwo z szyi, a w jaki sposób, to się jeszcze okaże.

Starała się uciszyć swój oddech, kiedy jedno z uszu złowiło dźwięk kroków. To mogło być cokolwiek, a ona, powiedzmy sobie szczerze, nie tylko czuła się, ale i była całkiem bezbronna. W lasach żyły wilki, które z pewnością nie omieszkałyby wykorzystać takiej okazji. Może od dłuższego czasu sprawdzały tylko czy klacz na pewno nie wstanie zbyt szybko? Chciały ją zeżreć żywcem?
Przymknęła ślepia, wciągając powietrze w chrapy, wilgotne powietrze przesycone żywicą i ściółką. Nie mówiło jej wiele. Aż w końcu pojawił się głos. Nie był to głos ogiera, co z miejsca ją pocieszyło, ale potrzebowała chwili na przetrawienie słów. Troska, jaka przez nie przemawiała, nawet jeśli była tylko czystą uprzejmością dla przechodnia, zdawała się Nótt czymś niesamowitym.
- Żyję i... Tak... - odparła wciąż dysząco, trochę nieśmiało, bo jednak głupio było mówić takie rzeczy wprost. - Pomóż mi to zdjąć - poprosiła, zdobywając się na uniesienie głowy, by dostrzec nieznajomą.
Kim była? W głowie karej zrodziła się cicha nadzieja, że faktycznie należała do innego stada i nie będzie miała ochoty jej za nic więzić... czy coś... Jeszcze jakiś czas temu skarciłaby się za te myśli, tak bardzo oskarżycielskie wobec kogoś, kto właśnie próbuje jej pomóc, ale teraz nie była pewna. Nie byłaby zaskoczona, gdyby również teraz nie trafiła na dobrą znajomość. Przynajmniej oszczędzi sobie kolejnych rozczarowań. A jednak nic pochopnie i język za zębami, zrazić do siebie dobrego konia, to byłaby dopiero głupota.
Poprawiła się nieco i spróbowała przekręcić na brzuch, co jednak szło jej trochę opornie i główną rolę odegrało tu korzystne nachylenie terenu.

Obdarzyła klacz współczuciem, na pewno musiała przeżyć ciężkie chwilę. Była wręcz pewna, że było to działanie drugiego konia, który miał wobec niej niezbyt dobre intencje. Jak wytłumaczyć obrożę zawieszoną na jej szyi? Tego raczej nie zakłada się dla zabawy. W tej krainie było ciężko spotkać dobrą duszę, która nie żywiła do drugiej osoby wstrętu, chamstwa lub, która nie skorzysta z porwania słabszego. Dlatego ucieszyła się, że kara towarzyszka zgodziła się na pomoc z jej strony. 
- Dobrze, już się do tego zabieram. -  odpowiedziała życzliwie, przybliżając się niepewnie do klaczy. Schyliła łeb, wodząc wzrokiem po obroży, starając się wyszukać zapięcia. Gdy w końcu go zauważyła, sprawnym ruchem odpięła klaczy ustrojstwo, wyrzucając przedmiot w głąb trawy. 
- Potrzebujesz czegoś jeszcze? - dopytała, aby mieć pewność, że nic więcej jej nie trzeba. - Niestety daleko stąd do rzeki, czy strumyka, zapewne jesteś bardzo spragniona. - zauważyła, przenosząc wzrok na jej spocone ciało, które ciężko określić jako dobry stan.
- Nazywam się Nala. -  po dłuższej chwili postanowiła przedstawić się klaczy.- Jak się tu znalazłaś, jeśli można spytać?

Oczywiście czuła wzrok klaczy na swojej osobie, aczkolwiek starała nie zwracać na to uwagi. Poniekąd umaszczenie innych na początku samo wprawiało ją w zaskoczenie i nie hamowała swojego, może nawet zbytnio natarczywego spojrzenia. Po jakimś czasie zdołała pojąć, że jest nieco inna, od reszty i zaczęła się nawet do tego przyzwyczajać. Jednak wiedziała, że ciekawski wzrok nieznajomych pozostanie z nią na zawsze. Czy sprawiało jej to problem? Może na początku czuła się nieco niekomfortowo w takiej sytuacji, lecz wyglądało na to, że przyzwyczajała się do tego. Właściwie to doceniła to, że kara towarzyszka odwróciła wzrok, gdy tylko obroża zanurzyła się w gęstwinie roślin. Było to poniekąd miłe, chociaż był to tylko pewien drobny wykaz kultury.
Posłała jej delikatny uśmiech, gdy klacz podziękowała jej za niewielką robotę. Na następną odpowiedź kiwnęła jedynie lekko głową, chociaż według niej, kara mogła leżeć nawet przez cały czas. Ważne, aby nabrała wszelkich sił i wypoczęła.
- Mi również bardzo miło cię poznać. - odpowiedziała. Choć szczerze mówiąc nie planowała wszelkich spotkań, raczej dzisiejszego dnia omijała wszystkich szerokim łukiem, to prawdę mówiąc polubiła Nótt, nawet jeśli niewiele się znały. Słuchała jej ze szczerym zainteresowaniem, a przy okazji jej myśli lekko powędrowały w stronę pierwszej znajomości z nieznajomym ogierem. Nie pamiętała jego stada, lecz nie zdziwiłaby się, gdyby rzeczywiście również pochodził  z Krwawej Zemsty.
- Ah... Krwawa Zemsta. - zaczęła zniesmaczona. - Na nich to najlepiej uważać i nie pchać się na ich tereny. Każdy członek ich stada, to najgorsze towarzystwo. Wszyscy myślą tylko o jednym, porwać, torturować i wykorzystać. Natomiast Espilca nie miałam okazji poznać, ale przeżyłam podobną sytuację. Tyle, że lżejszą.  - dodała, wywracając przy tym teatralnie oczami. 
Domyślała się, że Nótt pewnie nie zdaje sobie sprawy, gdzie dokładnie się znajduje. Pędziła przed siebie, naturalne, że niedbała o znajomość terenów.
-  Znajdujesz się na bezpiecznych terenach.- odrzekła. - Dokładnie terytoria Zamglonych Szczytów. Większość tutejszych jest przyjazna i nie bawi się w porwania. Chociaż ciężko mi tu mówić o wszystkich, na pewno znajdą się ci, którym sprawia to zabawę. Ale to kompletne przeciwieństwo Krwawej Zemsty. I sądzę, że jesteś ze mną bezpieczna. -  uśmiechnęła się pocieszająco.

Musiała przyznać jej rację, kiedyś do każdego krwawego wróci karma za złe czyny. 
- Również mam taką nadzieję. - westchnęła, przenosząc wzrok na krótką chwilę do lasów. - właściwie to, chyba każde stado żywi pewną odrazę do krwawych, wierzę, że kiedyś się zjednoczymy i pokonamy ich. Zasługują na surową karę. - podsumowała, ponownie spoglądając na towarzyszkę. 
- Wiesz, mamy nowego władcę. - oznajmiła nieco weselej. - Może i  on w końcu zajmie się sojuszami między stadami. Niezwykle by się nam to przydało, gdyby Krwawi brali się za kolejne porwania...
Przerwała swoje gadulstwo, pozwalając klaczy przetrawić słowa i dać czas na odpowiedź. Za nic nie chciałaby zanudzić karej, tym bardziej, że właściwe nie jest pewna, czy taki temat ją interesuje. Zauważyła, ze Nótt bierze się za próbę wstania, wiedziała jak niekomfortowo mogłaby się czuć, gdyby wlepiała w nią swój wzrok. Dlatego odwróciła łeb, spoglądając na krajobraz za sobą, czekając aż klacz pierwsza zacznie do niej mówić. Gdy tak się stało, ponownie złapała kontakt wzrokowy.
- Ależ naturalnie. - ożywiła się. - Chociaż ciężko tu o takie duże strumyki wody, właściwie to trzeba mieć szczęście, aby spotkać malutki strumyczek. Znam jednak dwa zaufane miejsca, jedno jest dalej, drugie jest bliżej. Jedno znajduje się na dziedzińcu w zamku, a dokładnie przepiękna fontanna, a druga rzeczka na terenach niczyich. - przerwała, aby zaraz ponownie kontynuować. - Tereny niczyje nie należą do żadnego stada, a miejsca są tam przepiękne. Jeżeli chcesz to mogę oprowadzić cię po terenach zamglonych szczytów, pokazać dziedziniec, a jeżeli masz ochotę możemy i nawet przejść się na tereny niczyje. Chciałabyś odbyć taką wycieczkę? 
uśmiechnęła się do niej przyjaźnie, gdy zapytała o stado. 
- Tak, tak moje stado... Chyba większość tutaj odmawia wszelkiej przemocy. Większość jest przyjazna i naprawdę pomocna i raczej większość nie gustuje w porwaniach. -  odpowiedziała. - A co byś chciała konkretnie wiedzieć? 

Kiwnęła głową na znak, że rozumie. Tak, sojusz z jakimkolwiek stadem byłby dobrą decyzją, Zamgleni liczą dość małą liczbę osób w stadzie - w tym większość pozostaje zagubionych. 
Zauważyła reakcję klaczy, gdy Nala opowiadała jej o terenach niczyich. Teoretycznie mogła brać jej niechęć pod uwagę, zabrać ją na tereny wolne, niestrzeżone po takiej traumie, rzeczywiście mogły budzić w niej pewien lęk.
- Nie ma problemu. - odpowiedziała. Nie zależało jej na wycieczce na inne tereny, te, Zamglone w zupełności jej wystarczały. - W takim razie może w pierwszej kolejności udajmy się na dziedziniec? - zapytała się, aby upewnić się, czy obiera prawidłowy  kierunek.
Jeżeli Nótt się z nią zgodziła, pasiasta ruszyła nieśpiesznym stępem, cały czas uważnie słuchając towarzyszki. 
- Widzisz, nie zdążyłam poznać jeszcze naszego obecnego władcy. - zaczęła. - Ale jest nim Scalaris. Poprzednikiem był Levanto, nie znam jednak  przyczyny odejścia. - zakończyła krótko, wkraczając na ścieżkę w stronę zamku.

z/t?

Kiwnęła głową na wzmiankę o dziedzińcu i ruszyła spokojnie w ślad za klaczą. Pierwsze kroki nie należały do najprostszych, zwłaszcza ze względu na nierówność terenu, ale z każdym następnym zdawało się lepiej. Przynajmniej znośnie. Czuła ból w mięśniach przy każdym uniesieniu kopyta, lecz w głowie karej zrodziła się nowa determinacja.
Scalaris... Powtórzyła imię w myślach, by dobrze zapamiętać. Zdawało się brzmieć całkiem w porządku, choć z imienia zasadniczo nic nie można było wywnioskować. Owego Levanta również nie kojarzyła, ale fakt, że Nala powiedziała "odejścia" a nie "śmierci", był już pewnym pocieszeniem.
- Może po prostu nie ma go już w krainie... - rzekła z namysłem. - Moje stado również odeszło, bez wielkich przyczyn, jeden po drugim, po prostu przestali tu być i już ich nie ma. - Choć to zdanie brzmiało banalnie do bólu, spodobało się Nótt. Ten banał właśnie najlepiej opisywał zaistniałą sytuację.

z.t.