Sanie dla koni bez stada

Na zaśnieżonej polanie znajdują się sanie nie należące do żadnego stada. Mogą się do nich zaprzęgnąć konie nie należące do żadnego stada oraz te które z jakiegoś powodu nie chcą albo nie mogą biec dla swojego stada.
Te sanie są białe, z namalowanymi kwiatami różnego rodzaju i w różnych kolorach.
Z przodu znajduje się 8 tęczowych uprzęży, na których kolory mieszają się ze sobą przechodząc jeden w drugi. Bardzo łatwo się je zakłada: każdy koń musi po prostu nałożyć na siebie chomąto przyczepione do sań.
W środku sań, na siedzeniach, leży stos różnych prezentów. Ale nie będziecie mogli ich dotknąć, póki nie dojedziecie do mety. Na śniegu, tuż przed saniami, znajduje się niewielki patyczek: linia startu.

Lota krążyła bez celu po krainie. Nic nie mówiła, nikogo nie spotykała. Albo może kogoś spotykała, ale przechodziła obok koni bez odzywania się do nich. Czuła różne zapachy, ale żadnego nie śledziła. Od niedawna zaczęło być wyjątkowo zimno, a klaczka nie miała schronienia. Choć tak naprawdę nie było jej zimno. Nic nie czuła, ani fizycznie, ani emocjonalnie. A przynajmniej niczego nie okazywała. Nawet kiedy zobaczyła czyste, białe sanie. Podeszła do nich ze spuszczoną głową, z poczochraną grzywą i ogonem. Nie obchodziło ją to. Nikt przecież nie nauczył jej że ma ładnie wyglądać. Z resztą dla kogo miałaby ładnie wyglądać? Dla samej siebie? Nie, nie zależało jej na tym.
Chomąto zmusiło Lotę do podniesienia na chwilę głowy. Założyła je na siebie, po czym znów spuściła łeb. Patrzyła przed siebie. Była cała pokryta śniegiem, ale nie trzęsła się. Nie czuła zimna. Jej grzywa i ogon były przeplecione przez białe płatki, jej chrapy były lodowate, a śnieg na jej ganaszach topniał i spływał, zostawiając mokre ślady pod jej oczami. A może to nie był śnieg...?

Czarne kopyta miękko zapadały się w śniegu z każdym kolejnym krokiem. Raffinée biegła spokojnym galopem przez równinę. Kasztanowata grzywa lekko powiewała, tańcząc wraz ze spadającymi płatkami śniegu. Z każdą kolejną fulą mięśnie napinały się rytmicznie i rozluźniały pod zimną skórą klaczy.
Widziała w oddali wiele dziwnych rzeczy, ale tylko jedna rzecz przykuła jej uwagę. Gdy podgalopowała bliżej stwierdziła że to sanie. Białe, całe w kwiatki. "Ubrana" w tęczowe chomąto, przed saniami stała mała kara klaczka. Raffinée zatrzymała się przy niej, ciepła para jej oddechu unosiła się w zimnym powietrzu. - Cześć, jestem Raffinée. - przedstawiła się i lekko się uśmiechnęła. - Co tutaj robisz sama? - zapytała. Klaczka musiała tu już chyba stać dłuższą chwilę, bo jej ciałko pokryte było małymi płatkami śniegu. Kasztanowata lekko przejechała chrapami po grzbiecie źrebaka, "oczyszczając" go ze śniegu. Mała miała poczochraną grzywę i przy tych saniach była bardzo smutnym widokiem. Rafinka założyła na siebie chomąto i ustawiła się obok klaczki. Westchnęła, a kolejne kłęby ciepłego powietrza wyleciały z jej chrap i uniosły się w powietrzu, szybko się w nim rozpływając. Może we dwie będzie im trochę cieplej. I raźniej.

Raffinée nie za bardzo wiedziała co jeszcze mogła powiedzieć do klaczki. Sytuacja zrobiła się dziwna, Raff nigdy nie miała do czynienia ze źrebakami, nie myślała że są one takie dziwne. Niespodziewanie usłyszała nieznany jej głos. Stres Loty sprawiał że i ona była nerwowa, więc gdy głos rozległ się po raz drugi, głośniejszy, podniosła spłoszona głowę i rozszerzyła chrapy. Słowo "start" ewidentnie oznaczało że trzeba się ruszyć z miejsca, iść do przodu. Była koniem sportowym, startowała w wielu konkursach skoków, jednak nigdy nie brała udziału w wyścigach, ten miał być jej pierwszym. Ruszyła wolnym galopem, w końcu klaczka była młoda i mogłaby nie nadążyć gdyby Raffi biegła szybciej. Młoda ewidentnie dawała z siebie wszystko, co sprawiało że Kasztanka podświadomie się uśmiechała. Biegły przez kilka minut, aż dotarły na metę. Dla Rafci bieg ten nie był niczym nadzwyczajnym, jednak dla Loty zapewne był męczący. - Świetnie się spisałaś! - powiedziała do niej entuzjastycznie. Zsunęła z siebie tęczowe chomąto, po czym pomogła klaczce też wyswobodzić się z uprzęży. Łagodnie się do niej uśmiechnęła, po czym spojrzała na sanie wypełnione prezentami. - Otwieramy? - zapytała miłym tonem głosu. - Myślę że zasłużyłyśmy. - dodała.
Nie interesowało ją to które zajęły miejsce w tym całym biegu, ważne że dobiegły do końca.

Lota nie była przyzwyczajona do biegania. Po raz pierwszy w życiu w ogóle galopowała i miała nadzieję że będzie to też ostatni. Biegła do przodu, kiedy się zmęczyła, jednak, zwolniła, nie wiedziała że powinna walczyć. Na chwilę przeszła nawet do kłusa. Potem jednak, widząc przeganiające ją sanie, znowu przeszła do galopu. Widziała że było coś wydeptanę na ziemi, ale nie umiała czytać, więc nie wiedziała że ma się zatrzymać. Zobaczyła jednak że Rafka zwalniała, więc również to zrobiła. Dopiero wtedy przypomniała sobie o swojej towarzyszce. Dziękuję. odpowiedziała cicho na jej słowa. Kiedy już stały, Kasztanowata zdjęła z siebie chomąto. Lota chciała zrobić to samo, ale nie umiała. Klacz na szczęście jej pomogła, na co źrebica nic nie powiedziała, tylko uśmiechnęla się sztucznie, próbując ją imitować. Tak! powiedziała, ukazując przez chwilę entuzjazm. Jej nogi strasznie się trzęsły i klaczka z trudem chodziła. Powoli podeszła do sań i niepewnie wyciągnęła szyję, żeby sięgnąć do prezentów. Wzięła jeden z nich w zęby i upuściła go na ziemię. Nie miała pojęcia co z nim zrobić. Rozejrzała się zdezorienowana i zauważyła że konie wokół niej, przy innych saniach, rozmawiają i rozszarpują kolorowy papier. Spojrzała więc z nowu na paczkę, podniosła ją niepewnie i przyjrzała jej się. Potem zdjęła z niej delikatnie papier. Zrobiła tak samo z pozostałymi paczkami. Widząc jak inne źrebaki bawią się papierem, zdecydowała go zatrzymać.

Przy otwieraniu prezentów Lota przejawiła trochę entuzjazmu i stała się bardziej źrebięca, na co Rafinka odetchnęła cicho z ulgą. Patrzyła przez chwilę jak klaczka delikatnie rozpakowuje swoje prezenty, po czym sama zabrała się do dzieła. Rozszarpała zębami papier z pierwszej paczuszki, po czym zauważyła że młoda oprócz prezentów postanowiła zachować też papier. Może chce sobie nim udekorować jakąś jaskinię? Pomyślała i delikatnie rozpakowała swoje kolejne dwa prezenty. Papier z nich zdjęty podsunęła klaczce. - Możesz mój też wziąć, mi jest niepotrzebny. - powiedziała łagodnie.
I to by było na tyle. Czas się rozejść. Jednak głupio było Raffci zostawić tutaj Lotę samą, więc postanowiła poczekać aż to klaczka pierwsza opuści zaśnieżoną polanę. I tak chyba towarzystwo dorosłej klaczy chyba nie sprawiało jej przyjemności.