Sanie SKZ

Wśród białego śniegu nie da się nie zauważyć potężnych krwisto czerwonych sań stada Krwawej Zemsty. Sanie mają lekko metaliczny połysk, zaś płozy są czarne, dosyć wąskie, jednak zdecydowanie odpowiednie by sanie się nie przewróciły.
Z przodu znajduje się 8 ciemno czerwonych uprzęży. Bardzo łatwo się je zakłada: każdy koń musi po prostu nałożyć na siebie chomąto przyczepione do sań.
W środku sań, na siedzeniach, leży stos różnych prezentów. Ale nie będziecie mogli ich dotknąć, póki nie dojedziecie do mety. Na śniegu, tuż przed saniami, znajduje się niewielki patyczek: linia startu.

Perłowe kopyta przybyły na tereny niczyje. Śnieg okrył już lodowe serce istoty więc śmierć przestała się jakkolwiek liczyć. Nie miała już wpływu nad Sechmet. To ona stała się jedyną boginią. Jedyną której dane będzie panować nad życiem, oraz nad śmiercią.
Krew, choroby i śmierć.
To własnie przynosi zjawa.
Dlaczego teraz miało być inaczej?
Powolny stęp stał się charakterystyczną częścią pojawiania się zjawy. Jednak dzisiaj czas ujawinić swoją siłę, skrywającą się w mięsniach.
Zapięła chomonto czy jak to się pisze oczekując jedynej istoty z którą dzieliła myśli.
Nightmare.

Nightmare czuła już z daleka zapach swojej mamy. Bardzo nie lubiła śniegu, miała wrażenie że krew jej nie przepływa przez pęciny i że wbija jej się tysiąc igieł w kopyta. Mimo wszystko nie narzekała i śledziła ślady pozostawione przez inne konie. Kłusowała powoli, podnosząc wysoko nogi. Stanęła, kiedy poczuła ful obcych zapachów. Jeden z nich był mocny, raczej metaliczny. Pochodził z jego strony dobrze jej znany zapach SKZ. Podeszła powoli do wielkich czerwonych sań. Zapomniała o zimnie, zapomniała o śniegu. SKZ. Tylko to się liczyło. Wszystko co pochodziło z jej stada było dobre. Uśmiechnęła się do mamy, nie mówiąc jej jednak ani słowa. Powąchała sanie i "przytuliła się" do nich, przylegając do nich lewym bokiem. Zrobiła potem krok do przodu, podchodząc do pierwszego chomąta z brzegu i wsadziła w nie głowę. Była gotowa zrobić cokolwiek dla swojego stada.

Uśmiechnęła się łagodnie do córki, nie zapominajmy jednak że serce przestało się już liczyć dla Sechmet. Uśmiech stał się jedynie przyzwyczajeniem. Niechaj się dziecko cieszy.
Nie była jednak do końca pewna czy młoda nadąży. Prawdę mówiąc, wolałaby startować sama. Źrebię ją jedynie spowolni.
I tu nikogo nie obrażam, takie są suche fakty, nikt im nie zaprzeczy. Niech da z siebie wszystko, ale nie zmieni to faktu że nawet nie dorasta Sechmet do pęcin pod względem siły, szybkości czy zwinności.
Może kiedyś będzie sielniejsza, ale teraz można ją przyrównać do zwykleho szarego źrebięcia o równie szaraj matce.
Jednak teraz liczył się już tylko wyścig. Ogniki oczu zapłonęły.
Czas się cofnął.
Znów miała dwa lata. Była źrebięciem, była pieszczoszkiem dwunogów. Ścigała się na największych torach.
To było jej przeznaczeniem, nie władanie (lub nie) nad stadem. Miała być najszybsza.
Głos Czarodzieja stał się niczym pistolet którym rozpoczyna się wyścig.
Przez chwilę Sechmet zamąciło się w głowie i ujrzała jak inne sanie już wystartowały.
Nightmare! Daj z siebie wszystko Wrzasnęła mimochodem już pędząc wstronę mety.
Z całych sił starała się wyprzedzić sanie dosyć silnych przeciwników- Stada Ukrytych Łez.

Kwik.
Sechmet pędziła ile sił w nogach. Omg, i to małe brązowe też dawało radę! Jupi!
Z boskich chrap buchały kłęby pary. Ciało było rozgrzane. A śnieg wokół wirował jak szalony. Nie istniało nic poza biegiem.
Mróz wdzierał się do ciała Sechmet, jednak nie było teraz czasu. Adrenalina pierwszy raz od dawna buzowała aż tak mocno. Ta zima była najwyraźniej wyjąkowo niekorzystna dla drapieżników.
Więc pędziła, kopyta dudniły o zmrożoną śniegiem ziemię. Serce jakby na ponów zabiło...

I... Koniec. Klacz przeszła do kłusa kierując się w stronę czarodzieja. Rzuciła mu gardzące spojrzenie. Ona żyje tylko i wyłącznie dla siebie, i stada. Reszta krainy ugnie się wkrótce pod jej kopytem. I czarodziej pewnego dnia zginie.
Już tylko on sam wiedział jakie zbrodnie kryje w swej pamięci.
Spojrzała na Nightmare. Otwieraj. Powiedziała całkiem 'przyjaźnie' patrząc na prezenty. Miała to być zwykła zachęta, a nie nakaz.

Nightmare galopowała po raz pierwszy czy drugi w swoim życiu, a tak pięknie jej szło. Mimo wszystko bardzo ją bolały nogi, i jeśli jeszcze pięć minut temu było jej zimno, teraz czuła że zaraz wyparuje. Dyszała i co chwila spoglądała na matkę. Czuła że zaraz zemdleje, ale nie przestawała biec. Robiła to dla swojego stada. Ono było to najważniejsze. Zacisnęła mocno zęby i zamknęła oczy. Kiedy je otworzyła, nie widziała żadnych innych sań. Jakby znikły z jej pola widzenia. Do tego, tuż przed nią był wydeptany napis <<meta>>.
Klaczka powoli przeszła do kłusa, do stępa i dopiero wtedy stanęła. Stała przed jakimś "białym" koniem. Uśmiechnęła się, ale nie zrobiła tego szczerze, ani nawet z grzeczności. Chciała po prostu udowodnić jaka jest silna, że po tak męczącym biegu miała jeszcze na cokolwiek siłę. Nie umiała mu jednak odpowiedzieć, więc udawała że jest zajęta sciąganiem chomąta. Słysząc głos Sechmet, Nightmare skinęła głową.Ale jestem silna. powiedziała pod nosem. Będę kjojową. dodała, uśmiechając się złośliwie do nicości i zaczęła nerwowo rozpakowywać prezenty, z całej siły szarpiąc papier.