Rzeczka

//Ja też straciłam wenę kilka dni temu ;D
W sumie ogierowi dodało trochę pozytywnych myśli to, że klacz się nie wtrąciła ni nic. Popatrzył na klacz przypatrując się jej uważnie jak się tarzała w sumie czy miała coś innego do roboty? To w sumie mogłaby być wina ogiera bo to on tu powinien być od myślenia, ale cicho sza! Za chwilę jednak ta spojrzała na niego, a ten się uśmiechnął nie pewnie. Jak długo tu lub krótko tu jestem? W sumie nie wiem... Chyba krótko. Zastanawiał się na głos w sumie to sam nie pamiętał ile już tu jest widocznie miał trochę wrażeń i innych zajęć, więc musiał zapomnieć w między czasie kiedy zajmował się tym wszystkim.

//Ty kilka dni temu ,a ja już miesiąc bez weny jestem

Ogier pownien być do myślenia?Hmm....Czy ogiery w ogóle myślą???Takie małe pytanie chodzi po mojej głowie.W zasadzie tarzała się po to by zostawić zapach,a nie po to by wypełnić czas.A to chyba nie była wina ogiera,że chciała zostawić swój zapach?To normalne.No chyba ,że klacz nie była normalna to by wyjaśniało kilka spraw.....Kilka?Może kilkadziesiąt...(xD)Spojrzała na niego oczekując odpowiedzi.
Gdy ją dostała tylko rozejrzała się po czym bez większego zastanowienia odpowiedziała.No w sumie skoro krótko to kiedyś oprowadzę cię po jakichś terenach co?Zapytała.Skoro był tu dość krótko to pewnie nie znał wszystkich zakątków karsin.

Valiant uśmiechnął się do klaczy na jej propozycję no w sumie czemu by nie zwiedzić zakątków tej krainy? W sumie mogła być tu długo, ale on nie musiał o tym wiedzieć, ale cóż nic nie poradzisz. Dobrze czemu nie jak masz czas by marnować go na takiego jak ja. Zaśmiał się i rozciągnął się czemu by tak nie pogadać o sobie i zakłócić mnóstwo ciszy! Trzeba to wypełnić słowami! No po prostu trzeba, a przynajmniej tak myślał właśnie ten oto ogier. Szczerze to się ucieszył na propozycję klaczy no bo w końcu ktoś może go oprowadzić czyż nie? Właśnie nie był tu długo i bał się trochę samodzielnych wędrówek nie to, żeby się bał wędrować sam tylko boi się tego, że znowu spotka jakiegoś głupiego i naiwnego porywacza z SKZ czy z jakiegoś innego stada kto to wie. Wyprostował się i czekał na słowa klaczy.

Spojrzała na niego gdy mówił.Uwierz,że marnowałam czas na gorszych ogierów od ciebie.Pokręciła głową.Spojrzała na niego po czym przerzuciła wzrok na niebo.
Rozejrzała się po czym spuściła głowę na dół i podrapała się po przedniej,prawej kończynie.
Ale...Oprowadzę cię może potem bo teraz chcę odpocząć.
Westchnęła i zaczęła się tarzać znowu.Po chwili skończyła i otrzepała się.
Popatrzyła na ogiera po czym słysząc skrzeki kruków ,które właśnie przyleciały przeszły ją dreszcze,

//nie ma was

Kiedy Lota tu przyszła, było jeszcze dosyć jasno, choć różowe i pomarańczowe chmury już nieco zasłaniały słońce, a księżyc powoli wstawał. Klaczka stanęła na mokrej trawie i spojrzała na to błyszczące coś. Był tam nieco rozmyty kary koń i coś co bardzo świeciło w oczy. Żrebica podeszła, zaciekawiona, do strumyka, ale postać również się do niej przybliżyła. To jest coś złego. - pierwsza myśl, więc szybko odskoczyła. To coś co się kryło w wodzie, jednak, również się oddaliło. Lota stała tak chwilę. Może jednak to nie jest takie złe na jakie wygląda? zastanowiła się. Powoli podeszła, koń też się przybliżył. Witaj. szepnęła z nieśmiałym uśmiechem, ale postać nie odpowiedziała. Widocznie czyta w myślach, ale nie umie mówić. Świetnie się składa. pomyślała. Jak zrobić żeby wyszedł poza wodę? zastanowiła się chwilę. Potem weszła do chłodnej wody, która na szczęście nie była zbyt głęboka. To coś, jednak, nie wyszło z niej. Tylko nie depcz mnie po kopytach. uśmiechnęła się do konia, który stał i ledwo ją dotykał. Wyglądał na źrebaka, ale dlaczego był tak przyczepiony do wody? Jesteś grzeczny. stwierdziła. Utkwiła w postać swoje ciemne oczy, postać również na nią patrzyła. Wyjdź z wody. Chcę się z tobą pobawić. spojrzała na to coś z wyrzutem, kiedy jej nie posłuchała. Potem przeniosła swój wzrok na niebo. Zaczynało się robić ciemno, a woda była coraz zimniejsza. Ja muszę już pójść. pomyślała smutna. Koń był już ledwo widoczny, bo w wodzie, dookoła niego, było już ciemno. Lota wyszła z wody i poszła na zachód, wzdłuż rzeczki, co jakiś czas zerkając na strumyk.

[z/t]

Kolejna wędrówka, rozpoczęta dawno, nikt nie wiedział kiedy się skończy.
Bułanka stępem kroczyła wzdłuż rzeki,tutejsza auta dała się znieść, a dostęp do świeżej wody i jedzenia był znakomity. Szła długo, nie miała pojęcia gdzie ten spacer, bo właściwie tak można by to nazwać, ją doprowadzi.
Przystanęła. Jej łeb uniósł się wyżej a spojrzenie zatrzymało na lasku, do którego od jakiegoś czasu się zbliżała, co prawda rzeka przez niego nie przepływała, a płynęła kawałek dalej, jednak siwka wolała być ostrożna. Stała dłuższą chwilę obserwując spory zagajnik po czym odbiła lekko w bok, tak by obejść lasek łukiem i dalej podróżować wzdłuż rzeki.

A oto i ona postanowiła się znowu wybrać na kolejną wędrówkę co z tego, że niedawno wróciła z jednej wolała pójść na drugą, bo czemu nie. Nie ważne... W każdym razie izabelowata klacz przyszła tu toltem rozglądając się i wtedy ujrzała jakąś postać gdy podeszła nieco bliżej spostrzegła, że to jakaś klacz, która jest o jakieś 11 miesięcy starsza, ale kto tam to liczy! Biało czarna grzywa zasłaniała jej oko na którym było to całe słońce, ale z księżycem nie mogła nic zrobić nie miała go niestety jak zakryć. Nie zwlekając dłużej zwolniła kroku przyglądając się klaczy. Witaj... Przywitała się jakoś inaczej niż zwykle. Nie tak wesoło jak kiedyś... O nie.. Ceon na tej wyprawie się zmieniła acz jednak dalej dostaje bzika gdy widzi swoich przyjaciół, ale jeśli chodzi o nieznajomych to już nie... W każdym razie czekała aż i ta się przywita lub cokolwiek.

Szła jeszcze dość długą chwilę gdy w polu jej widzenia pojawił się jasny koński kształt, chyba nawet źrebięcy. Z mniejszej odległości była w stanie oszacować wiek i nieprzeciętny wzrost tej klaczy. Dlaczego jest tu sama? Pytanie przemknęło jej przez myśl. Rozejrzała się by w celu upewnienia się, że poza klaczką nikogo więcej tu nie ma. Nie było.
- Witaj - odparła podchodząc bliżej. Dopiero teraz przytłoczyła ją potężna postura klaczki.

//Nikt ostatnio tu nie pisał, więc uznaję, ze nikogo tutaj nie ma
Inej przyszła tutaj, by chociaż minimalnie poznać okolicę. Jeżeli pojawi się ktoś, kto powie chociaż kilka marnych słów na temat miejsca, w którym się znalazła lub ktoś zbyt niebezpieczny, by aktualnie mogła z nim walczyć nie miałaby problemu z zauważaniem danego konia lub najwyżej jakiegoś drapieżnika. Otaczała ją cisza i pusta przestrzeń. Nie mając żadnego ciekawszego zajęcia przeszła kilka kroków wzdłuż niewielkiej rzeki, a następnie zatrzymała się i napiła. Gdy znów podniosła łeb, rozejrzała się, jednak nie dostrzegając niczego interesującego, zaczęła przyglądać się wodzie. Jeżeli ktoś przyjdzie powinna go usłyszeć. Gdy będzie sterczeć tu zbyt długo, a nikt się nie pojawi, zawsze może pójść gdzieś indziej i tam poszukać jakiejś żywej duszy. Zastrzygła uszami. Teraz musiała być cierpliwa i czekać. Czekać aż ktoś postanowi tu przyjść i nie zniechęci się jej blizną lub stać tu tyle, by stwierdzić, że nie warto marnować czasu i pójść gdzieś indziej.

//zakładam, że nikogo tu nie ma, bo nie było długo odpisów...
Aven przyszła, tu bo... bo jest ciekawska. Lubi zwiedzać i poznawać nowe miejsca. Była na terenach niczyich, więc nie musiała się bać o to, że ktoś ją porwie. Wokół nie było, żadnych drzew ani lasków więc z daleka można było zauważyć zagrożenie. Była spokojna.
Słońce mocno grzało od rana. Już powoli zbliża się lato... pomyślała i spojrzała na niebo. Były na nim pojedyncze, białe i puszyste chmurki. Wiał ciepły wiatr.
Podeszła do niewielkiej rzeki i napiła się wody. Była spragniona po tej przechadzce tutaj. Po chwili namysłu spróbowała również trawy. Ta była niedobra. Nigdy nie jadła tak złej. Wypluła ją od razu i popiła wodą. Usiadła i patrzyła przed siebie.
Jednak taka pustka potrafi być piękna... pomyślała i przymknęła oczy.

Kary ogier arabski przemierzał równinę żwawym kłusem. Był piękny, słoneczny i bardzo ciepły dzień. Aż chciało się żyć! Nic zatem dziwnego, że arab zdążał przed siebie z animuszem i wysoko uniesionym ogonem. Dotarłszy do małej, leniwie płynącej rzeki, ujrzał klacz fryzyjską, która siedziała na drugim brzegu w wysokiej, soczystej, zielonej trawie, jaka porastała brzegi rzeki.
- Witam. Piękny dziś mamy dzień.- odezwał się przyjaźnie, uśmiechnąwszy się do nieznajomej.

Siedziała tak w ciszy, gdy nagle usłyszała głos. Odwróciła się i zobaczyła karego araba.
Był nieco niższy od niej. Przyjrzała mu się, i odpowiedziała
Cześć uśmiechnęła się Masz rację oznajmiła i przedstawiła się Jestem Aven. A jak ty się nazywasz? spytała machając ogonem by odgonić muchy. Gdy odpowiedział usiadła.

- Aristo. Miło mi cię poznać.- uśmiechnął się szeroko.- Co tutaj porabiasz w ten uroczy poranek?- zapytał machnąwszy swym bujnym, wysoko osadzonym ogonem.

Hmm... ogier wydawał się na pierwszy rzut oka na prawdę miły i sympatyczny.
Mi również odpowiedziała i odwzajemniła uśmiech. Zastrzygła uchem i głośno westchnęła
Hmm... tak szczerze to chciałam się po prostu przejść. Rozprostować nogi. A nie siedzieć tylko na terenach mojego stada oznajmiła zgodnie z prawdą.
Ja jestem ze Stada Magicznego Szeptu. A ty? zapytała uśmiechając się w jego stronę.

- Ja należę do Stada Szalejących Piorunów, gdzie pełnię funkcję namiestnika.- pochwalił się, unosząc dumnie swą kształtną głowę.- Może masz ochotę na przechadzkę?- zaproponował przyjaźnie. Nie żywił bowiem wobec niej żadnych złych zamiarów, tym bardziej że przedstawicielki płci pięknej traktował z należnym im szacunkiem.

Uśmiechnęła się. Zachowywał się bardzo miło i przyjaźnie.
Bardzo chętnie. odpowiedziała i zastrzygła uchem.
A masz jakieś propozycje? Ja nie mam pojęcia gdzie można by pójść. oznajmiła patrząc na niego.

- Przed siebie, tam gdzie oczy poniosą.- roześmiał się i jednym skokiem przesadził wąską rzeczke.- To co? Może się pościgamy?- zaproponował podchodząc do klaczy.

Aristo przeskoczył na drugą stronę rzeczki. Spojrzeli się na siebie i uśmiechnęli
Hmm... bardzo chętnie. Gdzie będzie koniec? zapytała z nutą ekscytacji.
Ruszamy na trzy cztery. powiedziała i zastrzygła uchem

- Do linii lasu.- odparł wskazując ruchem głowy na ciemną linię rysującą się na horyzoncie.- A zatem trzy, cztery!- krzyknął i ruszył do przodu, rozbryzgując twardymi kopytami wilgotną ziemię i murawę, po czym popędził przed siebie przez szeroką równinę, porośniętą wysoką, bujną i soczystą trawą, dudniąc kopytami o ziemię.

Stanęła obok niego czekając na sygnał do startu. Zaczęła szybko cwałować i po jakimś czasie zrównała się z ogierem.
Spojrzała na niego i wierzgnęła. Czuła się tak cudownie. Wiatr poruszał jej grzywą, która falowała na niebie, a jej nogi unosiły się w powietrzu.
Linia lasu zbliżała się, lecz nadal byli od niej daleko. Przyspieszyła, widząc, że Aristo ją wyprzedza. Aven była w dobrej kondycji, więc za szybko się nie męczyła. Jeszcze trochę do końca pomyślała i uśmiechnęła się do siebie...

Ogier był bardzo szybki i wytrzymały, toteż mknął przed siebie jak błyskawica. Pęd powietrza rozwiał jego długą, gęstą i bujną grzywę, kiedy tak galopował przed siebie, nie pozwalając wyprzedzić się swojej nowej znajomej. Czuł się naprawdę szczęśliwy i wolny, kiedy mógł tak biec przed siebie, toteż potrząsnął radośnie głową, wykorzystując swoją maksymalną prędkość, by po chwili dotrzeć do linii drzew.
- Wygrałem!- zawołał uradowany, zatrzymując się i dysząc ciężko od wysiłku włożonego w ten szaleńczy galop.

Nagle zauważyła, że ogier ją wyprzedza. O nie! Tak łatwo się nie podda. Zaczęła się śmiać i ponownie wierzgnęła.
Czuła tak cudownie zapominając o zmartwieniach...
Linia drzew już się zbliżała. A Aristo był kilka kroków przed nią.
Gdy obydwoje dobiegli do wyznaczonego miejsca, usiadła pod pierwszym lepszym drzewem i głośno westchnęła.
Wow... ale było świetnie przyznała Dawno się tak nie wyszalałam oznajmiła patrząc na niego z uśmiechem.
A, i gratuluję wygranej powiedziała. Umiała przegrywać. Czasem nawet wydawało się to lepsze. Zależy chociaż kiedy... Wstała I przeciągnęła się.

- Musimy to kiedyś powtórzyć.- zaśmiał się wesoło.- Ja to bym się chętnie wybrał na przechadzkę do lasu. Co o tym sądzisz?- zapytał stojąc wraz z nią na skraju leśnej kniei.

Hmm... zastanowiła się przez chwilę Dobry, pomysł przyznała Dobra prowadź powiedziała uśmiechając się.
Pokłusowała za ogierem, na przechadzkę do lasu. Na pewno będą się dobrze bawić!
z/t
//zaczniesz gdzieś?

Ciche szemranie wody usłyszałam już z daleka. Byłam spragniona i lekko zhasana. Kłusowałam więc sprężyście przez las, by po chwili wypaść na dużą otwartą przestrzeń, którą przecinała, błękitna z daleka, ciecz. Zatrzymałam się gwałtownie. Woda zawsze przyciąga niebezpieczeństwa, w końcu nie tylko konie muszą pić. Rozejrzałam się uważnie, po czym ruszyłam dość powolnym, zebranym galopem przed siebie.
Dotarłam do celu lekko dysząc. Z galopu do wyciągniętego kłusa a następnie tuż przy tafli wody do stój. Obniżyłam łeb i wzięłam duży łyk wody.
Chłodna, mokra, cudowna. Z każdym łykiem wchodziłam o krok dalej, aż zaczęłam brodzić, mocząc stawy skokowe i nadgarstki. Uniosłam wysoko ogon by go nie zmoczyć, głównie mi chodziło o to, by nie ubrudzić bandaża na nim się znajdującego. Od czasu do czasu parskałam wesoło. Zanurzałam chrapy w wodzie i wydychałam powietrze z radością obserwując powstające na powierzchni bąbelki.