Karta Postaci~ Neral

Imię: Neral
Stado: SZS
Płeć: Wałach
Wiek: 6 lat
Wygląd: Neral jest małym stworzeniem z czego nikt raczej nie obawia się jego ataków, czy też zemsty.
Ma krótkie nóżki. Jego ogon jest biały i także dość krótki, Grzywa podobnie. Jest o charakterze maści Izabelowatej chodź nie trudno o pomyłkę z Kasztanowatą. Ma duży łeb i krótką szyje lekko wygiętą w łuk.
Jest puchatym stworkiem, nie trudno nazwać go pulpetem. Oczy są duże, spokojne i czarne. Na łbie nie spodziewajcie się odmian. Na nogach i chrapach ma lekko przyciemnione i jakby lekko podpalane.Mówiąc szczerze jest ładny, ale wałacha nikt raczej nie uważa za partnera, prawda? Ten malutki kucyk ma bardzo strome łopatki i dość twardą kłodę. Jego chrapy są bardzo miękkie, ale nie można ich nazwać tymi delikatnymi jak aksamit bo one po prostu są nijakie. Neral jest grubiutki, ale tylko przez długą i puchatą sierść, a jeżeli chodzi o grubość ciała to właściwie to zależy od niego samego.
Charakter: Miły, uprzejmy, słodki, rozważny, ale... są te dobre i złe strony. W rozwinięciu, Neral ma dużo pozytywnych cech, ale są i też złe. Jest rozważny i sprytny, także nie wolno o nim mówić jak o typowym nieudaczniku. Jest słodki, ale tylko z wyglądu. Oczywiście skryty, bo jego przeżycia na nic innego nie zasłużyły.
Potrafi być miły, ale zdarzą mu się wyjątki, a obdarzy wtedy je wrogością i złością. Potrafi kraść, ale nie potrzebuję tego, więc nie jest to jeszcze rozwinięte do tak dużego stopnia jak ci "wyszkoleni" złodzieje.
Nieznajomym nie ufa, nie nauczył się być optymistą. Porywa kiedy może, a to zależy od zachowania strony przeciwnej. Potrafi być opiekuńczy, ale nie zdarza się to codziennie.
Można powiedzieć, że nie pokazuje swoich uczuć obcym, bo nie można. Jego karty już dawno zebrał, nie zostało mu już nic z życia. Wszystko opadło na dół, jednak on dalej góruje.
Historia:Znalazł się na świecie 6 lat temu, w wiosnę kiedy jeszcze śnieg topniał. Dorastał na farmie z kilkoma innymi końmi i matką. Ojca dawno już nie widział... Został wałachem kiedy miał 2 lata. I nie była to kwestia zachowania wtedy jeszcze ogiera, ale zachcianek ludzi. Nie lubił tych okropnych stworzeń, a wręcz nie cierpiał. Nie potrafił się sprzeciwić- oni byli za silni. W końcu został sam. Sam na tej okropnej farmie. Wszystko zostało sprzedane, a on jedyny został zignorowany i wtedy uciekł. Właśnie tej nocy. Wyleciał z pastwiska niczym torpeda, a jego ślady były już tylko pamiątką i ostatecznością dla farmy.
Samotnie spędzał noce i dnie. Nie lubił tamtejszych koni. Przez nie nie potrafił się dostać do najlepszego jedzenia- one były po prostu za duże. Został na uboczu. Niby wyrzutek, a nie wygnany. Pomimo iż nie był dziki dobrze sobie radził w dzikości. Potrafił znaleźć jedzenie, potrafił uciekać przed drapieżnikiem. potrafił walczyć z wrogami, a więc czego mu brakowało? Potencjalnej miłości i współczucia. U boku było tylko powietrze i cisza.
Wszystko teraz już nie miało smaku, ani koloru. Świat po prostu stał się nudny, a życie monotonne i nędzne. Sens zniknął, a on wyglądał jeszcze gorzej niż wcześniej jednak nie trafił na wyspę dziwnym trafem. Po prostu zbudował własną tratwę i dopłynął tutaj. Z zapasów jedzenia zostało mu jeszcze trochę, ale uważał, że wszystko co jest związane z tamtym światem nie może przy nim zostać. Wyrzucił więc resztki jedzenia na dno, a sam zaczął żyć nowym, także nędznym, lecz nie monotonnym życiem.