Płacząca Wierzba

Wiesz co?Jeśli mi grasz to chodź za mną do pałacu na terenach SLS.Powiedział i zaczął iść w stronę pałacu
Oczywiście pomógł też klaczy by czasami nie upadła albo coś w tym stylu.Miał tylko nadzieję że wszystko
Będzie dobrze
//sorki ale nie mogę poprawić
ZT ka napiszę jutro i Ci prześle linka

Ignis nie miała siły odpowiedzieć, poszła z ogierem. Mimo bólu była szczęśliwa, że poznała kogoś nowego. Zastanawiała się od razu jak odwdzięczyć się Winterowi. Miała wielką nadzieję, że nic jej nie stanie się z tą nogą. Mimom bólu zastanawiała się jak tam będzie ( )

z/t

Przyszła dumnym krokiem.Miała jakiś zły dzień.Parsknęła idąc i spojrzała na zachmurzone niebo.
Strasznie bym chciała być innym stworzeniem.Na przykład człowiekiem.Ludzie umią wszystko.Są utalentowani,a konie?Konie to nic w porównaniu do tych stworzeć,ludzi.
Pokiwała głową i stanęła w miejscu.

//Nie ma cię.

Przyszedł niespokojnym krokiem szukając jakiegokolwiek konia,który jest medykiem.
Musiał jak najszybciej wrócić do Nutki.Nie wiedział jak tam u niej i co się dzieję.
Rozejrzał się i opadł na ziemię tracąc wszelkie nadzieję na znalezienie kogoś,kto by mu pomógł.
Tracił już nawet nadzieję na uratowanie klaczy.To było bardzo poważne myślenie.
W jego umyślę rozpętała się długa i bezlitosna burza.

Krok w krok za instynktem prowadził ją tu.Zła dusza właśnie zobaczyła ogiera.Uśmiechnęła się widząc jego załamanie,ale postanowiła być w dzisiejszy dzień dobra i pomóc mu jak ładnie poprosi.
Niech ją błaga jak królową,jak władczynię.Witaj...Widzę,że coś się stało.Hmm jestem medykiem i myślę,że jeśli poprosisz ładnie to ci pomogę.Tylko uważaj bo mogę ugryźć.Spiorunowała go wzrokiem.

Nagle usłyszał tętent kopyt.Za nim pojawił się głos.Jakże zły i wścipski.Medykiem?Zapytał i odwrócił łeb.No proszę pomóż.Podszedł do niej po czym bez względu na jej odpowiedź pociągnął ją za kopyto i pobiegli w stronę Znużonej Notteviddi.Nie chciał by cokolwiek jej się stało.
Musiał działać szybko i z sprytem wtedy dowiedzie swego.
Z/t dla nas.

Griddix przyszedł nie wiedząc dokładnie po co.Chciał po rpostu pochodzić jak to miał w zwyczajach.Był wieczór,a ,że teraz dni były krótsze ,a noce dłuższe to było dość ciemno jak na takiego źrebaka.
Sam nie wiedział dlaczego mama go nie prosiła o przyjście do domu,ale to przecież chyba dla niego dobrze?Przynajmniej nie musi wysłuchiwać krzyków matki,że w końcu pożrą go wilki.
Położył się w pewnym momencie pod wierzbą by ochłonąć po tym zwiedzaniu swoich terenów.
W sumie to nie wiedział,że są w ogóle inne tereny i stada.Uważał ,że po prostu tylko jego stado żyje tu na lodowych terenach...

Ceon zmierzała spokojnie przez tą krainę nie mając zupełnie żadnych zamiarów. Nie wiedziała, że nie mogła chodzić o takiej porze po dworze no bo nie miała żadnego opiekuna czy opiekunki. W pewnym momencie swoimi orzechowymi, bystrymi oczkami dostrzegła ogiera leżącego pod wierzbą. No cześć! Jestem Glaceon, ale możesz mówić do mnie Glac,Glacek,Ceon,Glacia,Ceuś co tylko ci wpadnie do głowy. Przedstawiła się bez żadnych wahań po czym się wyprostowała. By odpocząć od swoich wędrówek usiadła nie za daleko od ogiera. Machała sobie ogonem, obserwując wierzbę na której był śnieg. Wow! Jakie piękne miejsce. Pomyślała dalej rozglądając się po terenach. Może i było w miarę ciemno, ale Shire miała dobry wzrok. No i kolejny źrebak, którego spotkała właśnie izbelowata klaczka widać podąża za swoimi marzeniami chodź jedno dalej się nie spełniało nie mogła znaleźć matki. Trudno. W końcu jej oczka skierowały się na ogierka czekając na odpowiedzi czy jakieś słowa.

Cień konia zbliżał się dużym krokiem,a jako,że było ciemno ogierek trochę się przestraszył.
Z ciemności weszła w półmrok klacz o izabelowatej maści.Jej pysk był okryty w połowie cieniem ,ale nagle usłyszał głos.Głos słodki pasujący do źrebaczka.Hej.Ja jestem Griddix ,ale skoro mówimy o skrótach to mozez mi mówić Grid,Ix.Gix...Co tylko ci się spodoba...Izabel.....Powiedział do niej.
Jako ,że stwierdził,że nie chcę wymawiać tak poplątanego imienia powiedział inne,ale pasujące do niej...
Dla niego teraz ona będzie się nazywać Izabel.Pewnie odruchowo już będzie do niej tak gadać.
Nie chciał jej oczywiście tym obrazić ale po prostu chciał mieć mniej plątania językiem.
Możliwe,że już z tego nie wyrośnie,ale chyba takie imię też jej pasowało?

Uśmiechnęła się delikatnie do ogiera kiedy nazwał ją inaczej. Dobrze, więc ty mów na mnie Izabel jak ci tak wygodnie, a ja będę do ciebie mówić... Hmm Grid na razie. Zastanowiła się nagłos. Rozejrzała się czy żadne zagrożenie nie nadchodziło, ale nic i oby tak zostało. Popatrzyła na ogierka z zaciekawioną minką. No, więc Grid co ciebie tu sprowadza? Spytała zastanawiając się o co spytać. No i chwileczka myślenia i już miała seeetki pytań. Masz tu jakiś przyjaciół i rodzinę? Zapytała nie mogąc się całkowicie powstrzymać od jakiegokolwiek pytania. Ceon była trochę ciekawska. No i jej pytania mogły czasem być pozbawione sensu, ale to czasem. No tego nie wiadomo.

A więc...Izabel....dobrze.Mów na Mnie Grid.Uśmiechnął się mądrze kiwiąc główką(xD)
W sumie nic....Powiedział rozglądając się ,a później spoglądając na klacz z półcienia.
Przez chiwle pomyślał o rodzinie i przyjaciołach.No w sumie znam tu taką klacz,ale nie pamiętam jak się nazywa.Poza tym mam siostrę i brata.Alfę i Waqaxa....
Uśmiechnął się po czym czerń nieco pociemniała.Było już bardzo ciemno i późno.
Ale ten czas leci...Pomyślał klacz patrząc na klacz,która wyglądała na mądrą....I raczej była mądra.

//Nie ma was

Przyszła wolnym stępem by ochłonąć.Nie potrzebowała dużo czasu by w końcu się zatrzymać i położyć obok płaczącej wierzby jaka tutaj rosła.Oparła głowę o stare drzewo po czym zaczeła patrzeć w dal oczekując,że niedługo ktoś przyjdzie i będzie mogła normalnie porozmawiać jak koń z koniem.
Co prawda dawno nie nawiązywała dobrych relacji więc teraz może nadszedł ten czas na który wszyscy (Tylko ja) czekali.Rozejrzała się i zaczęła nasłuchiwać czy skądś nie dobiega stukot kopyt.

Prima była w trakcie długiej wędrówki na wschód. Zdyszana i osamotniona oczekiwała na spotkanie jakiegokolwiek konia. Nagle ujrzała klacz, opartą o wierzbę. Cieszyła się niezmiernie, że w końcu nie będzie sama. Dana klacz pachniała jej dawnym stadem, co jeszcze bardziej rozweseliło Primę. Nie umiała uwierzyć w to, co się stało... W głowie przychodziły jej coraz to nowsze pomysły na rozpoczęcie rozmowy.

Gdy tak leżała usłyszała kroki.Rozejrzała się i po chwili zobaczyła karą fryzyjkę ,która zmierzała w jej stronę.Spojrzała na nią i uśmiechnęła się.Fryzyjka pachniała jej stadem,a więc nie miała się czym obawiać.
-Witaj-Powiedziała dość pewnym siebie głosem po czym wstała i znów spojrzała na karą.
Nie wyglądała groźnie ,a więc będzie dobrze nadawała się na znajomą.Dawno Lui nie zawierała dobrych relacji więc teraz nadszedł czas.Uśmiechnęła się poraz kolejny.-Czego tutaj szukasz.Należysz do mojego stada?-Zadała jej pytanie.

Wędruję w poszukiwaniu terenu, w którym mogę się spokojnie osiedlić. Podróżuję już tak od dobrych miesięcy...Odpowiedziała przyjaznej klaczy. Widziała zdziwienie w jej oczach. Miała mieszane uczucia co do niej. Traktowała ją jako przyjaciółkę, lecz miała pewne zastrzeżenia. Pragnęła zapytać się dlaczego odpoczywa właśnie tutaj, lecz coś w środku podpowiadało jej by szybko uciekała od niej... Ta jednak została, czekając na dalszy tok zdarzeń...

-Możesz dołączyć do naszego stada.Mielibyśmy o jednego członka więcej.-Uśmiechnęła się.
Ciekawa klacz.Pomyślała i rozejrzała się dookoła czy czasem jakiś drapieżnik nie plącze się na ich terenach.Po chwili znów przeżuciła na nią wzrok z lekkim uśmieszkiem na twarzy.Rozumiała,że klacz poszukuje stada ,a nadawałaby się na szamana gdyby tylko zechciała.W sumie Lui już niedługo powinna zrobić zebranie i powinna pozbierać wszystko do kupy zanim wszystko się rozpadnie.

To wspaniały pomysł! Prima była zachwycona tym pomysłem. Lecz w  pewnym momencie zaniepokoiła się. Z daleka słyszała stuk kopyt i głośne prychanie... Uciekajmy, i trzymajmy się razem Oznajmiła Luizjanie... W jej długiej wędrówce nie raz była zmuszona uciekać przed olbrzymimi ogierami. Bała się jak młody źrebaczek. Kopyta drżały jej, a oczy szukały koni, które wydawały się bardzo groźne. Prima, chodź była bardzo szybkim i zwinnym koniem, wolała wynosić się jak najszybciej... Jako źrebię przeżyła niezły dramat, w którym zginęła jej cała rodzina...

Uśmiechnęła się tylko lekko nic nie odpowiadając.-Nie bój się,pewnie to wiatr.-Spojrzała na nią nie wzruszona za bardzo tym co powiedziała.Jeżeli nawet przyszedł by ogier to mogłyby go porwać i wyciągnąć trochę informacji.W sumie wyszłoby im to na dobre.-Nie sądzisz ,że nie mieli byśmy przewagi liczebnej?-
Jeden ogier na dwie klacze ,które jakby złączyły swoje staty byłyby w stanie kilku ogierów na raz porwać.Obeszła fryzyjkę dookoła po czym znów stanęła na przeciwko jej.Nic nie mogło im stanąć na drodzę,a szczególnie Luizjanie.Spojrzała na primę przekówającym wzrokiem po czym, wymusiła uśmiech.-Kim byś chciała być w naszym stadzie.Medykiem,artysą czy wojownikiem?-Zapytała cicho chodź donośnie.

Od zawsze marzyłam o byciu medykiem. Uwielbiam pomagać innym! Bardzo uprzejma jest ta klacz, nigdy nie znałam nikogo bardziej miłego Prima miała 300 myśli na sekundę. Lecz dalej stukot kopyt nie dawał jej spokoju. Nie umiała dojść do siebie. Była przerażona, lecz Luizjana umiała ją pocieszyć, strasznie cieszyła się, że ją spotkała. Nagle ujrzała wiewiórkę. Prima kocha wiewiórki, więc zaczęła bawić się z nią w berka, do wspólnej zabawy udało się jej zaciągnąć nawet Luizkę. Zabawa nie miała końca... Lecz po pewnym czasie Prima zrobiła się głodna... Luizko...macie gdzieś jabłoń? Nie widziałam żadnej po drodze, a strasznie jestem głodna, nie jadłam już od rana...

-Rozumiem-Odpowiedziała dość dziwnym głosem po czym spojrzała na klacz bardzo przekłówającym wzrokiem.Nie miała nic do tej klaczy i nie miała zamiaru mieć.To członek stada ,a powinna takowych szanować chyba,że tylko ona miała taką myśl?Chodź raczej wątpiła.Uśmiechnęła się delikatnie po czym przerzuciła grzywę na drugą stronę szyi.Bowiem na tamtej jej przeszkadzała.Otrzepała się po czym znów spojrzała na klacz.-Jabłoń?Hmm...Nie,ale możesz spróbować wykopać jakąś kępę trawy ze śniegu.-Odpowiedziała zachrypniętym głosem po czym lekki uśmiech zagościł na jej twarzy.

Dobrze, spróbuję...Prima była totalnie zakręcona w tym momencie. Ciekawiły ją tamtejsze tereny. Może Luizjana oprowadzi mnie po okolicy...? Bała się trochę zapytać... Postanowiła pierw zjeść małą kępkę trawy którą wykopała. Gdy zjadła zapytała się z uśmiechem... A może oprowadzisz mnie po okolicy? Jestem ciekawą klaczą, uwielbiam poznawać nowe tereny, a ten wygląda na przyjazny... Uśmiechnęła się przyjaźnie... Niech mnie oprowadzi...proszę... Liczyła na koleżeńskie podejście karej klaczy.

Spojrzała na karą dość dziwnym wzrokiem po czym ułożyła się na śniegu (Położyła sie xD).Patrzyła tak z dołu na karą z lekkim uśmieszkiem.-Jeżeli chcesz możemy iść.-W tym momencie wstała ,spojrzała na klacz pewnym siebie wzrokiem po czym machnięciem głowy zachęciła Fryzyjkę  by poszła za nią i w tym momencie ruszyła kłusem przechodząc już po chwili do galopu kierując się w stronę lodowca.Chciała pokazać Klaczy chodź trochę ich terenu by potem się nie zgubiła..
Z/t

Prima była podekscytowana. Cieszyła się bardzo przyjacielskim kopytem Luizki. Uważała ją za swoją najlepszą przyjaciółkę. Ruszyła cwałem za Luizką. Klacz z daleka zauważyła wielki lodowiec. Może to jest siedziba stada? Myślała... Uśmiech gościł na jej łbie przez cały czas. Nigdy nie była w piękniejszym miejscu. Śnieg był wszędzie... Czekała tylko na przedstawienie jej reszty stada... Była wniebowzięta...
Z/t

Aven przykłusowała tu z niejakim Valiantem, którego poznała na terenach SSP. Był bardzo miły, pogadali chwilę i zdecydowali, że przyjdą tutaj, do SLS bo obydwoje nigdy tu nie byli, a chcieliby poznać lepiej to miejsce.
Rozejrzała się i zobaczyła jeziorko. Było zamarznięte. Do niego wpadał niewielki wodospad który również był zamarznięty. Wszędzie wokół był miękki i puchaty śnieg. Ostatni raz widziała go przed przyjściem na Karsin. To miejsce miało w sobie jakiś urok...
Ale tu pięknie... powiedziała i spojrzała na ogiera. Podeszli bliżej tego jeziorka i Aven postanowiła na nie wejść. Nogi od razu zaczęły rozjeżdżać się jej na wszystkie strony, na co głośno się zaśmiała. Wstała i ponowiła próbę. Teraz już stała. Po kilku staraniach już powoli chodziła po nim, z jednego końca na drugi.