Mała izolatka

Niewielkie pomieszczenie bez okien, z szarymi, zakurzonymi ścianami. Izolatkę oświetla niewielka lecz skuteczna lampa o stłuczonym abażurze. W suficie, w ścianach i na podłodze są stalowe kółka do których można przywiązać liny i łańcuchy, by uniemożliwić ofiarze wszelkie ruchy. Na podłodze są porozrzucane różne liny i jeden kaganiec. Za to nigdzie nie widać żadnych prawdziwych narzędzi tortur.

Wprowadził klacz do izolatki, puszczając liny. Zamknął dokładnie izolatkę, ściągając z niej liny. Spala rzeczywiście tak słodko i bezbronno. Scalaris założył jej ponownie kolczatkę i podpiął do niej żelaznu lańcuch, który był przypięty na ścianie. Założył jej kaganiec, ale nie podciągając za mocno pasków. Dał jej teoretycznie swobodę. Związał jej nogi razem i w ciszy przyglądał się klaczy, która powinna się lada chwila obudzić. Obejrzał przy tym jej ranę, która nie wyglądała na zdrową krew przestała płynąć, ale wgłębienie nadal jest. Zostanie duża blizna i pamiątka po porwaniu. Zniżył łeb w jej stronę, odkrywając jej grzywę z oczu, aby mieć na nią lepszy wzrok. Zauważając jak klacz się podbudza, ścisnął jej paski mocniej.

Ogier ciągnął mnie tutaj. Gdy się obudziłam to ogier patrzył na mnie, a ja miałam kolczatkę na szyi i bałam przypięta do ściany.
- Co się patrzysz? - Zapytałam. Nie ruszałam się tylko sobie leżałam. - Coś ty mi wogóle zrobił? - Zadałam kolejne pytanie i podniosłam na chwilę głowę po czym znowu ją położyłam. W lochach został kamień więc gdyby ktoś mnei znowu tak porwał to mam się czym bronić. Chciałam by ogier mnie już zostawił, ale się na to Noe zapowiadało.

Na jej odpowiedź, parsknął cicho nie odwracając wzroku od klaczy.
- Jakże się nie patrzeć na tak urodziwą klacz?- skomplementował ją. Dlaczego by nie? Chyba pobyt w izolatce nie musi być, aż tak poważny i bolesny. Tym bardziej, że to Izolatka tu nie ma narzędzi tortur. Podszedł do klaczy odwiązując jej nogi z lin, a następnie ściągnął kaganiec. Odpiął jej łańcuch dając wszelką swobodę.Lekko dotknął ją kopytem, zachęcając do posłuszeństwa. - Wstawaj-wydał rozkaz więźniarce.

- No nie? Jak nie patrzeć na tak urodziwą klacz. No nieda się. - Powiedziałam egoistycznie. Ogier odpisał kolczatke, rozwiązał liny i zdjął kaganiec. Pomyślałam chyba jak upadł to mu się coś poprzewracało. Albo po prostu zamarzył jaka jestem piękna więc nie można mnie torturować. Wstałam na rozkaz, który przyjęłam jako prośbę. Zastanawiałam się co chce teraz ze mną zrobić.

Uśmiechnął się widząc jak klacz wykonuje rozkaz.
- Robię to tylko dla Ciebie. I pamiętaj... Jak uciekniesz i tak Cię znajdę-westchnął ciężko. Wszystko na jego grzbiecie, więc musi pokazać się odpowiedzialnym ogierem.- Stwierdziłem, że trochę ruchu Ci się przyda i świeżego powietrza. Jak przyjdziemy będzie kolacja. To jest druga część mojej obietnicy, w końcu zawsze dotrzymuję po części obietnicę-mówiąc to zwinnie i szybko zapiął jej kantar na głowie, doczepiając łańcuch do zawieszki. Otworzył niepewnie izolatkę zapraszając ją na zewnątrz. Szczerze? Można było dostać klaustrofobii przez to wszystko. Zrobił krok w stronę dworu obserwując klacz.

Mój mózg zaczął dokładnie i ciężko pracować. Nie wiedziałam, czy ogier się dobrze czuje, ale zgodziłam się na spacer bo w lochach już byłam więc ponownie by mnie tam nie zabrał. Rana na brzuchu była bardziej przy przedniej lewej nodze. Ogier nadwraźniej naruszyły mój mięsień i przez to kulałam na lewą przednią nogę. Podeszłam do ogiera i czekałam aż ten wyjdzie. Chodziłam wolno więc nie do końca będzie to szybka wycieczka i kolacja. - A co zrobisz ze mną po kolacji? - Zapytałam. Teraz wyglądałam jak wieśniaczka, a nie jak księżna.

Widząc jak klacz kuleję od razu zareagował puszczając łańcuch. Jak ucieknie to trudno jej sprawa, w końcu w pewnym sensie jeu zaufał. Do końca nie wiedział co robić, ani jak postępować z takimi ranami. Byłi w izolatce, tu są tylko łańcuchy, kajdany i kagańce. Wziął liść namaczając go wodą.
- Połż się-wydał rozkaz. Przed tym jednak kazał jej wejść ponownie do środka, aby nie stała na zewnątrz. Pozostawił jednak izolatkę otwartą. Rozpiął jej kantar i łańcuch rzucając gdzieś na bok. Gdy klacz postąpiła jak powiedział, zaczął przemywać ranę dużym liściem. Lecz nke mógł wydobyc z siebie słowa przepraszającego...

Położyłam się na ziemi i przyglądałam się ogierowi. Kiedy ogier przetarł ranę zastanowiłam się nad sensem czynów jakie zrobił ogier. Najpierw mnie tnie, bije itp., a teraz leczy mi rany, które sam zrobił. Mimo wszystko najbardziej bolała mnie strata ogona. - Nie rozumiem Scalaris. Najpierw mnie bijesz, tniesz i wogóle, a teraz leczysz to co zrobiłeś. - Powiedziałam oczekując na odpowiedź, bo sama nie wiedziałam co mam robić.

Westchnął, kręcąc głową na boki. Co prawda zachowywał się jak klacz w ciąży mając te swoje zmienne chumorki. Scalaris to koń z lodowatym sercem i ciepłymi zakończeniami. To agresja wybudziła w nim takie czyny.
- Ciesz się, że w ogóle mam do Ciebie jakiś żal.-warknął, kończąc przemywanie rany. Denerwowały go już wszelkie pytania zadawane w tej sytuacji. On sam miał do siebie pewne pytanie, dlaczego jej pomaga? Miała być tylko zabawką do torturowania, bicia i wszelakiej tzn 'beki'. Nie miał już siły trzymać ją w tym miejscu, nie miał siły jej krzywdzić, nie miał siły... Zapomnieć o niej na zawsze?pokręcił łbem na boki, odpychając od siebie myśli.
- Jesteś wolna-szepnął cicho, wychodząc poza lochy. Chciał powiedzieć, że może kiedyś się jeszcze spotkamy, ale.. Nie.

Stawił krok i wyszedł zostawiając ją samą z/t

// Myślę, że teraz mogą się spotkać w jakimś miejscu z jej stada.

Ogier wyszedł. Ja powoli wstałam i spojrzałam na zamykające się drzwi od izolatki. Powolnym kroczkiem doszłam DK drzwi. Rozejrzałam się jeszcze i wyszłam. Przynajmniej mnie zostawił. Pomyślałam.

[z/t] Przepraszam za krótki post
//No dobra zacznę wieczorkiem

Wchodząc zamknął szczelnie drzwi od izolatki rzucając pospiesznie do klaczy;
- Podoba się w nowym domu przez najbliższe kilka dni?- uśmiechnął się jedynie podchodząc do karej - czas najwyższy się przyzwyczająć- mówiąc to rzucił się ciałem na klacz, aby zaraz sprytnie założyć jej na szyję metalową obrożę dopinając do nie szczelnie, gruby stalowy łańcuch.

Nie sądził, że okaże być się to dość proste. Twierdził, iż natrudni się, aby zagonić klacz do izolatki...

No, proszę... Lochy! Kto by pomyślał?...
- Wszędzie to samo - mruknęłam z niezadowoleniem, rzucając przelotne spojrzenie na całe wnętrze pomieszczenia - Za grosz poczucia estetyki. Troszkę zieleni, kwiatów. Duże okna, jakieś lepsze oświetlenie... Ewentualnie beż, biel, brąz i ecru, a do tego perskie dywany - stwierdziłam po chwili namysłu. Kiedy próbował założyć mi obrożę, uskoczyłam w bok, sama go popychając, więc prawdopodobnie stracił równowagę. Na jego nieszczęście byłam zwinniejsza i szybsza, a do tego nie pierwszy raz byłam w lochach.
- Wybacz kochanieńki, ale tak nie będziemy się bawić - powiedziałam z lekkim niesmakiem, przyglądając się ogierowi - Ja nie walczę.

Śmiech wypełz z jego gardła. Dał się popchnąć lecz warto wspomnieć, że był wyższy dlatego ponownie równowagę złapać nie było trudne. Mimo, iż piękna nie zdaję sobie sprawy z gdzie się teraz znajduję. Często uroda mądrością nie służy, cóż jednak począć, gdy porwanie klaczy w wyobraźni wydawało się tak trudne, że w rzeczywiśtości wystarczyło kilka słów, które wygrają wszystko. Ona zaś wybrała drogę ciekawskiej duszy, a wybierając tą drogę zdaję się na niebezpieczeństwo. Co z tego, że realistucznie wydawał się taki drobng i bezsilng, choć w głębi duszy wyglądało to takowo całkiem inaczej. Mądrość nim przeważała, a wiele osób porwał przez zwykłe słowa. Cóż jednak Scalaris postanowił podążać drogą egoizmu i samospełnieniem. I póki co to się nie zawiódł, a przykładem może być nawet ta sytuacja.
- Oceniasz wszystko po wyglądzie, moja droga.-odpowiedział, co oczywiście było całkowitą prawdą. Nie wiedziała chyba dokładnie do czego to miejsce służy, a gdy zrozumie nie będzie oceniać go po wyglądzie, a po tym do czego to miejsce służy. Niestety znajdowali się w małej izolatce, gdzie nie gdzie walały się kagańce czy łacuchy. Większych narzędzi tortur tu nie znajdzie, ewentualnie lekkie podduszenia łańcuchami.
- Myślę, że tak będzie lepiej. Grzeczna klacz mniej bólu-uśmiechnął się.

Każdy, kto miał ze mną do czynienia kreował sobie obraz pojej psychiki i charakteru. Jeśli się pomylił... cóż, nikogo na siłę wyprowadzać z błędu nie będę. Dlatego też nie parsknęłam śmiechem, słysząc stwierdzenie ogiera.
- Gdybym tak robiła, nie byłoby mnie tutaj - stwierdziłam po prostu. Nie poszłabym za nim, istniałoby wtedy 100% prawdopodobieńswo, że będę się nudzić. Naprawdę sądził, że nie wiedziałam gdzie wchodzę?
- Gadaj wprost, czego chcesz - poleciłam, patrząc się mu w oczy - Jesteś na tyle pewny siebie, że musisz twardo postawić wymagania. Inaczej oznaczałoby, że najzwyczajniej w świecie tchórzysz i starasz się grać kogoś, kim nie jesteś.

Nasłuchiwał klacz ze skupieniem, która nie wyrażała w sobie żadnej agresji. Jej wypowiedź poleciała jednym uchem wypuszczając do drugiego. Kara chyba dokładnie go nie znała i nie wiedziała na co go konkretnie stać. W przyszłości się przekona nie będzie zanadto przyspieszał czasu teoretycznie miał nadzieję po co tu jest niestety z rują trochę się spóźnił. Uśmiechnął się do karej, po czym samozadowoleniem wręcz przeciągnął chrapami po jej szyi, chociaż mogło ją to przyprawić o zakłopotanie, bądź obojętność. Z drugiej jednak strony kto by nie chciał tak wspaniałego ideału, którym był Scalaris? No chyba, że nie lubi jasnych wtedy zrozumie
- Nie muszę się słuchać nikoho, a jednak do końca to mnie nie znasz-rzekł do klaczy. Odsunął pysk od jej szyi, aby ponownie skupić się na rozmowie.

Uniosłam lekko brew w pytającym geście, pozbywając się uśmiechu. Chciał gadać z maską, spełnię jego życzenie.
- To zupełnie nie tak... To wszystko przecież gra. Albo jesteś graczem, albo jego pionkiem. Możesz również przyglądać się wszystkiemu z boku bez ingerowania w nic, ale jeszcze nie jesteś martwy. Sugeruję jedynie, że grasz źle. Jeśli już grasz, graj dobrze - stwierdziłam. Kusiłam los? Nie, ja tylko pomagałam początkującemu, mniej doświadczonemu ode mnie - Jeśli atakujesz, zrób coś nieprzewidywalnego. Chcesz osiągnąć cel? Tego, o co ci chodzi nie osiągniesz ze mną pokojowo. Znajdź czuły punkt, to nie takie trudne. Gdy będziesz gotowy, zdyskwalifikuj mnie - powiedziałam z zupełną powagą, wpatrując się ogierowi głęboko w oczy. Prowokowałam go, niech uderzy. Zrobi to dobrze - prawdopodobnie skończę spętana. Zrobi to źle - dostanie po łbie. Tak czy inaczej będzie zabawnie.

Uśmiechnął się jedynie przy tym wydając lekki śmiech.
- Zadziwiasz mnie, ale widać, że kombinacja w tej chwili to nie twoja droga- nie chodziło mu o agrejse, której takowo nie zna.- Do wszystkiego nie potrzeba agresji. Zagrajmy po prostu w gre najprościej. Fakt po fakcie- zadaje Ci pytanie o sobie, a ty na nie odpowiadasz i na zmiane. Jeżeli odpowiesz dobrze nie poniesiesz konsekwencji. Jeżeli odpowiesz źle, będę mógł zrobić z tobą wszystko. Tak samo jest, gdy ty zadasz pytanie o sobie. Rozumiemu zasady gry?- zapytał  posyłając pytające pytanie swojej towarzyszce.

Nie miałam co kombinować. Po co? Mogłabym się na niego rzucić, ot tak. Nie byłam niczym spętana, stałam sobie wolno. Tylko ze względu na to nie próbowałam go zaatakować. Niby po co? Nic mi jeszcze nie zrobił. Tu wykazał się pewną inteligencją, punkt dla niego w moich oczach.
I puff! Nie miałam pojęcia, czy zastosował się do mojej rady, czy wyszło mu to naturalnie. W każdym razie, udało się mu. Co jak co, ale rywalizacji trudno mi było odmówić... Nawet, jeśli szanse na wygraną miałam marne. Chociaż w sumie... bardziej by ucierpiał, gdyby to on wygrał. Nie lubiłam przegrywać. Nie to, że nie umiałam... ale bardzo, bardzo tego nie lubiłam.
- Por supuesto que sí - powiedziałam w końcu po chwili namysłu.