Górskie Pastwisko

Jedno zbocze góry jest małym górskim pastwiskiem. Zazwyczaj jest tutaj rzadka mgła, która zawsze znika na jakiś czas po deszczu, który sprawia, że rośnie tutaj intensywnie zielona, smaczna trawa. Jest tutaj kilka drzew i krzewów, stanowią one idealną kryjówkę dla głodnego drapieżnika, więc lepiej trzymać się od nich z daleka i mieć na nie oko. 
Zbocze nie jest niesamowicie strome, ale jak ktoś się poślizgnie to na pewno zjedzie kilka metrów w dół po wilgotnym, trawiastym podłożu.

Dasmara przybiegła toltem na pastwisko. Rosła tu piękna trawa, więc warto by było trochę się tu popaść. Zaczęła się paść, kiedy usłyszała szelest w trawie. Zignorowała go, jednak była czujna. Nagle z drzewa wyleciał mały wróbelek. Dasmara, widząc go zaśmiała się z siebie. Och Dasmara, po co ty się tak spinasz? Nie ma tu nic strasznego.

Lewus przyszedł to wolnym stępem. Już z daleka zobaczył klacz, z innego stada, pasącą się na łące. Zastanowił się: A może by ją tak porwać? Nie wygląda na silną, okazja idealna. W dodatku na moim terenie. Będzie miała nauczkę, już nigdy nie będzie bez pytania wchodzić na tereny obcego stada. - Lewus uśmiechnął się pod nosem. Tak. Porwę ją. No to na trzy. Raz, dwa... trzy! - Ogier rzucił się biegiem na klacz. Zarzucił na nią 3 liny, zastanawiając się, czy zdoła je zerwać. Zaczął ją ciągnąć w stronę lochów.

Dasmara najspokojniej w świecie pasła się na pustej łące, kiedy podbiegł do niej ogromny ogier, i zarzucił na nią aż trzy liny, i zaczął ją ciągnąć do lochów! Dasmara nie mogła na to pozwolić. Zaczęła się szarpać i wiercić by zerwać liny, uwolnić się i uciec stąd. Zerwała dwie liny, czyli tyle, ile mogła. Jednak dalej pozostawała ta jedna. Szarpała się i rzucała, jednak to na nic. Nie zerwała liny.

Severinus wędrował po terenach swojego stada. Musiał poznać każdy zakątek nowego domu, żeby czuć się w nim... jak w domu. Miał właśnie wybrać się w stronę porośniętego trawą pastwiska, kiedy usłyszał krzyki z niego dobiegające. Ogier pogalopował, by zobaczyć co się stało. Ujrzał klacz, którą na linie trzymał wielki Shire. - Co tu się wyprawia?! - zarżał Severinus. Był zaniepokojony całą sytuacją. Ledwo co poznawał tereny stada, a już chwilę później pojawił się jakiś konflikt.

A nie widać?! - odpowiedział siłujący się z klaczą Lewus. Właśnie ją porywam, nie widać?! - powtórzył się ogier. Weszła na nasz teren, więc chciałem jej dać nauczkę, więc ją porywam. . Nagle klacz pociągnęła tak liny, że trzymający je Leus o mało się nie przewrócił.

Ogiera nieco zdziwiła odpowiedź. Przez chwilę nie wiedział co odpowiedzieć, ale szybko się uspokoił. - A cóż ty sobie myślisz? Nasz teren?! Puszczaj tę klacz i wytłumacz się! - zarżał tak, że jego głos odbijał się jeszcze echem w górach. Podszedł do ogiera i spojrzał na niego wrogo. - W tej chwili. Jak na razie to Ty mi tu wyglądasz na intruza.

Ja?!?! Intruz?!?!?! Chyba zwariowałeś! - odrzekł oburzony ogier. Nie puszczę jej! To moja zdobycz! - odpowiedział. Gdyby nie to, że Lewus był większy, byłoby z nim krucho. A tak, ogier czuł satysfakcję, że ma lekką przewagę, chociaż tamten był władcą jego stada. Mam prawo, jeśli ktoś będzie na terenach mojego stada, mogę go złapać!!! I nie zabronisz mi tego!!!

Em, em!! Wypuście mnie! - powiedziała przerażona klacz, mając nadzieję, że nowo przybyły ogier uwolni ją z liny tego ogromnego Shire'a. Jednak miała płonne nadzieje, ponieważ jak na razie, ogier nie słuchał tego nowo przybyłego i dalej ją trzymał. Zaczęła się szarpać, w nadziei, że się uwolni i stąd ucieknie, jednak jej starania na nic się zdały. Lina nadal na niej wisiała.

Ogier zaśmiał się, a w jego śmiechu czuć było pewien szczególny rodzaj dumy i pychy. - Owszem, zabronię. I pamiętaj, w każdej chwili mogę Cię posłać na łaskę i niełaskę gór, a tego byś nie chciał, racja? Szkoda by było, gdyby duchy przeniosły wiadomość o Twojej samotnej śmierci wśród wiatru i skał. - wyprężył się dumnie. Mimo iż "intruz" był od niego wyższy, Severinus nie czuł strachu, bynajmniej. Ten koń chyba nie wie z kim zadarł.

Shire powoli przęłknął ślinę, słysząc słowa Perszerona, jednak nie tracił ducha walki. A w ogóle po co się wtrącasz?! To nie twoja sprawa! Mogę robić co chcę! Nie możesz mi rozkazywać! Ani ty, ani nikt inny! Mogę porywać kogo chcę! - odpowiedział wyniośle ogier. Nie chciał, żeby ktoś mu rozkazywał, a szczególnie ktoś mniejszy niż on sam. Miał ochotę uciec stąd, ciągnąc za sobą klacz, jednak wtedy każdy powiedziałby że się przestraszył.

Nagle mały ogierek szukający swej mamy podbiegł na shire.
-Proszę pana czy widział pan moją zastępczą mame?
Zapytał.

//Właśnie z nią rozmawiam na tej fabule
Widziałem ją w okolicy trzech, martwych drzew - rzekł do małego ogierka, który pojawił się tak nagle, jakby wyrósł spod ziemi. Tam jej poszukaj - powiedział łagodnie do źrebaka.

-Dziękuje.Powiedział mały źrebaczek poczym odszedł.

[z/t]

Zapomniałem na przyszłość będe pamiętał

Severinus starał się opanować wściekłość, jaka go ogarnęła. Wziął głęboki oddech. Nie możesz poddać się emocjom. - W takim razie nie wiesz z kim mam do czynienia. Dołączając do Stada Zamglonych Szczytów podlegasz MOIM rozkazom, a ja bynajmniej nie pozwolę na to, by pomiatał mną byle jaki Shire. - postawił krok bliżej ogiera. Spojrzał mu głęboko w oczy, widział w nich odrobinę strachu. Jednak czego taki koń mógłby się bać? Przegranej, straty, poniżenia...

Shire miał ochotę uciec, jednak bał się tego, że inni nazwą go tchórzem. Może jednak uciec? W końcu, on zabierze mi ją, i na nic się zda moje polowanie, i w dodatku stracę moją reputację - pomyślał ogier. W końcu postanowił, że ucieknie z tą klaczą do lochów i tam ją uwięzi. Tylko musiał to zrobić w odpowiednim momencie. Poczekał, aż klacz znowu się szarpnie, i pobiegł w stronę lochów z klaczą, w ten sposób zmuszając ją do biegu za nim.
[z/t]

Klacz nie mogła wytrzymać. Wpadła w sidła szatana. Nie wiedziała co robić, już nie miała pomysłów, jak się wydostać. Tamci, tylko się kłócili, a ten nowo przybyły, nie robił nic, poza kłótnią z Shire, by ją uwolnić. Już nie miała sił by się szarpać, zresztą, wiedziała, że i tak to nic nie da. W końcu, klacz rzuciła się, a Shire to wykorzystał, i ruszył galopem w stronę lochów. Pociągnął ją tak, że musiała za nim pobiec.
[z/t]

Perszeron stał chwilę zdezorientowany. Potrząsnął łbem i pognał za końmi. Widział, że klacz jest dla Shire lekkim ciężarem, ale mimo to poruszali się szybko. Severinus stracił na chwilę ich z oczu. Zaczął się rozglądać i zgubił trop. Jak mogłem tak to popsuć... Ogier po paru minutach odnalazł ciągnący się szlak wgniecionej trawy. Musieli tędy biec. W oddali widział konie galopujące w stronę zamku. Stwierdził, iż da im na moment spokój. Niech Shire poczuje się zbyt pewnie... Powędrował spokojnym kłusem w kierunku monumentalnej budowli.

[z/t]

Jak tu pięknie - pomyślała klacz stąpając lekko po ziemi i wsłuchując się w szum wiatru który targał jej miękką grzywę, tak że klacz wyglądała nie zbyt starannie a wręcz okropnie.
Tu jest tak cicho i spokojnie mam nadzieję że dziś nie wydarzy się nic nadzwyczajnego - powiedziała i wciągnęła ze świstem powietrze. Myślę że nie zniosłabym gdybym jeszcze dziś miała się na coś wysilić, jestem taka senna i rozkojarzona że nie mogę zebrać myśli - myślała zdmuchując grzywę z oczu.

Przyszłam tutaj z zaciekawieniem oglądając tereny swojego stada. Moją uwagę zwróciła klacz. Pamiętam, że obiecałem Lily zmianę, ale no, tak ta klacz była ostatnia. Ona i z tym kończę. Podeszłem do niej mówiąc Hej. Może się zabawimy. I zarzuciłem na nią cztery mocne liny.  Zacząłem ciągnąć ja do lochów i niec nie mówiłem.

Talia zobaczyła ogiera którego nigdy nie widziała. Może jest tu nowy tak jak ja? - tak rozmyślając, podeszła szybkim krokiem się przywitać. Nagle nieznajomy wypowiedział jakieś słowa, dobiegające do niej jakby za ściany i narzucił na nią cztery mocne liny. Klacz nie była na to przygotowana i aż stęknęła pod ich ciężarem, po jakiejś chwili która wydała jej się wiecznością, oprzytomniała i zaczęła się wyślizgiwać z pod węzłów. Nie była jednak na tyle zwinna aby uwolnić się ze wszystkich węzłów więc został jeszcze jeden. Ogier zaczął ją gdzieś zaciągać. Ahhh... a mogłam tu nie przychodzić - jęknęła w myślach, zaczynając kolejne próby uwolnienia się. To jednak nie przyniosło oczekiwanego rezultatu.

Mimo, że klacz uniknęła zarzucenia na nią trzech lin, jeden wciąż trzymała się na niej. Po ciągnąłem jeszcze mocniej i byłem już prawie przy zamku. Przypomniała mi się Lily. Naprawdę nie chciałem tego robić, ale no to była ostatnia moja zdobycz. Nikogo już nie porwę. To była ostatnia klacz jaką porywam. Byłem już pod lochami i wszedłem tam z klaczą.
[z/t] Dla Corgiego, a Talia napisz jeszcze jeden post i napisz w lochach.

Klacz połorzyła się na ziemi tak aby ogierowi trudno było ją ciągnąć Pewnie w stronę lochów - pomyślała z pogardą. Ale ogier tylko pociągnął ją mocniej, tak że lina zacisnęła sie jej na szyji więc Talia chcąc nie chcąc musiała się mu poddać i posłusznie poszła za nim. Kilka razy wierzgnęła mocno i celnie ale ogier nic sobie z tego nie robił.

[z/t]