Nirvana ~ Karta Postaci

Nirvana jest czteroletnią klaczą rasy Achał-Tekiński. Jest maści ciemnogniadej z białą gwiazdą na pysku i skarpetą na lewej tylnej nodze. Całe ciało jest pokryte krótką, miękką i błyszczącą sierścią. Mierzy około 165cm w kłębie. Jest to całkiem dużo jak na klacz jej rasy. Ma długie i suche kończyny, zakończone ciemnymi kopytami. Długi jest również grzbiet, a zad szeroki i silny. Pierś jest głęboka i muskularna, lecz wąska. Ma długą szyję, z krótką czarną grzywą i ogonem. Jej uszy są drobne, a bystre i ogromne oczy błękitne. Klacz porusza się lekko i szybko.

Klacz jest bardzo energiczna i niespokojna. Nie potrafi usiedzieć w miejscu, a na dodatek cały czas wydaje się jej, że ktoś obok niej jest, nawet gdy jest 'sama'. Jest przez to nieco zagubiona i zestresowana. Niezbyt łatwo nawiązuje się z nią jakiekolwiek relacje. Jest niechętna do większości rzeczy, jednak jeśli się ją odpowiednio zmotywuje, jest prawdopodobieństwo, że się przełamie. Nie cierpi natrętnych ogierów. Jakby mogła to by z chęcią takich powybijała. Każdy problem stara się załatwić słownie. Stara się... gdy już puszczą jej nerwy przyłącza kopyta. Zawsze postępuje według zasad jakich ją uczyli od malca. Gdy czuje się zagrożona od razu ucieka. Jest bardzo szybka, więc nie jest to dla niej problemem. Przywykła do wysokich temperatur i wysiłku fizycznego. Jest całkiem silna psychicznie. Do czasu. Jak każdy chyba, prawda? Nie cierpi gdy ktoś mówi jej co ma robić. Nirvana na razie nie szuka partnera na stałe.

Gniadoszka urodziła się w niewoli. Jej matka była zawsze przy niej i ją wspierała. Była jedynym koniem z, którym nawiązała jakąkolwiek więź. Nie wyobrażała sobie, jak dałaby radę psychicznie wytrzymać bez niej.
Cały czas zamartwiano się tym jak wygląda i czy będzie zdrowa. Dlatego też nie wypuszczali jej na pastwiska. Z 'obawy', że coś sobie na nim zrobi. To nie było życie... Nie mogła się porządnie wybiegać i zobaczyć jak smakuje trawa. Ale taka świeża... prosto z ziemi.
Jeździła na przeróżne pokazy gdzie kazano jej chodzić w kółko a ludzie robili wszystkiemu zdjęcia i zachwycali się każdym pojedynczym koniem jak nienormalne źrebaki. No co to było?! Nie rozumiała ich zachowania.
Któregoś dnia pojechała na takową wystawę i uciekła podczas otwierania przyczepy. Ktoś niezbyt porządnie przywiązał ją do palika. Chwała Bogom. (i tej osobie oczywiście...)
Biegła najszybciej i najdalej jak mogła... ze łzami w oczach. Czuła, że jej serce zaraz pęknie z bólu za matką, jednak nie zawróciła po nią. Może i żałuje... może i nie. Jednak ta klacz, była jedynym koniem z, którym tak dobrze się dogadywała. Tylko ona ją rozumiała i wspierała. Po mozolniej wyprawie donikąd znalazła się na Karsin. Ze złamanym sercem, i wspomnieniami... Może, któregoś dnia spotka kogoś kto ją zrozumie?