Seth ~ taki sobie kary kucyk

Imię: Seth, Set. Chyba większego znaczenia to nie ma.

Stado: SKZ, a jakby inaczej?

Płeć: Ogier, w stu procentach.

Wiek: Cztery lata na karku.

Wygląd: Z dziada na pradziada koń trakeński.  Sto siedemdziesiąt osiem centymetrów w kłębie czyni go dość wysokim jak na konia gorącokrwistego. Szlachetna głowa o prostym profilu, ledwo widoczny zarys żeber i uwydatnione mięśnie. Ogon równo przycięty, sięgający nieco ponad pęciny. Grzywa średniej długości, postrzępiona i nierówna na potęgę, choć zdrowa i błyszcząca. Skośne łopatki sprawiają, że trudno go doścignąć, co sprawiało, że był idolem w wyścigach płaskich i konkurencjach skokowych. Na szyi ma podłużną bliznę, o którą pytanie zbywa machnięciem kopyta. Zazwyczaj jednak skrywa ją grzywa, chroniąc przez wzrokiem zbyt ciekawskich.
Nie ma co rozwodzić się nad jego ubarwieniem. Sierść czarna. Ogon czarny. Grzywa czarna. Kopyta czarne. Oczy, a to dziwne, również czarne. Ot, taki sobie czarny kucyk jeźdźca bez głowy.

Charakter: Choć wychowany przez ludzi, duch wolności przemawia przez niego od pokoleń.  Bywa tajemniczy, może trochę arogancki. Na pierwszy rzut oka może uchodzić za wrednego i egoistycznego. Może też być romantyczny, pełen szczerego uczucia i empatyczny. Jednak tą część jego charakteru bardzo trudno wydobyć. Jedną z niewielu pozytywnych cech charakteru, jaką można odkryć niemal od razu jest to, że Seth jest szarmancki. Zdarza mu się flirtować z ładnymi klaczami, ale nie przywiązałby się do pierwszej lepszej. Kiedy sobie coś ubzdura, idzie po trupach. Jeśli stwierdzi, że chce coś zdobyć, zdobędzie to. Nigdy nie pokazuje po sobie słabości, przez co rzadko bywa litościwy dla byle więźnia.  

Historia: Jako źrebak już był nieznośny. Nauczył się manipulować innymi końmi, więc wiódł życie po królewsku. Potem odkrył, że ludzie również zaczęli się nim interesować i poświęcać mu więcej uwagi niż innym koniom. Jedynym koniem, którego traktował na równi była jego młodsza siostra. Karmiony bezkresnym uwielbieniem, mały Seth rósł jak na drożdżach.
Gdy już podrósł, zajeżdżono go. Znosił cierpliwie jeźdźca na grzbiecie, pod warunkiem, że mógł biec ile siły w młodych nogach. Odkryto w nim również talent skokowy, czego nie można było przegapić. Młodziak nie bał się niczego. Nawet ognia.
Zaczął odnosić wiele osiągnięć w wyścigach zarówno krótko- jak i długodystansowych. Bezkresne tory uczyniły z niego trudnego przeciwnika i hardego ogiera. Biegał bez opamiętania, nawet przekroczywszy metę. Wygrywał. Aż do jego ostatniego wyścigu. Szli łeb w łeb. Seth gnał ile pary w płucach, niemal wyprzedzając rudego ogiera. W pewnym momencie usłyszał strzał i poczuł piekący ból w nodze. Wzrok przyćmiła mu mgła. Druga kula drasnęła jego szyję, nie przebijając tętnicy. Dalej już nic nie pamięta.
Znalazł się w zupełnie innym miejscu. Noga była całkiem zdrowa, na szyi pozostał ślad, przypominający o tym, że to nie był sen. Znalazł miejsce w dzikim stadzie z dala od ludzi. Kiedyś, gdy jego stado zaatakowała samotna lwica, Seth pokonał ją. Wtedy w kępie roślinności dostrzegł małe, piszczące kociątko. I tak oto przygarnął sobie młodego lwa, który stał się jego towarzyszem. Od czasu do czasu, bo rzadko można spotkać ich teraz razem, zawsze jednak lew trzyma się gdzieś w pobliżu.
Pewnej bezgwiezdnej nocy ogier wraz z lwem zasnęli. Obudzili się na nieznanej wyspie. Seth postanowił dołączyć do SKZ. Z hardym spojrzeniem i szarmanckim uśmieszkiem przemierza te tereny, szukając czegoś ciekawego w swoim życiu, a jego lew pęta się gdzieś w okolicy.