Wanilia - Dzika i piękna

Imię: Wanilia, dla znajomych Wania.
Rasa: koń andaluzyjski.
Wiek: Dorosła  
Wzrost: 157,5 cm (jak jej userka)
Płeć: klacz

Stado: Stado Szalejących Piorunów.
Wygląd: Wanilia to izabelowaty koń andaluzyjski. Ma metr i 57,5 cm wzrostu. Na wszystkich nogach ma skarpetki. Na czole rysuje się jej gwiazdka. Głowa Wanilii ma lekko wklęsły profil. Jej grzywa jest bardzo długa i lekko pofalowana, jak u większości koni andaluzyjskich. Ogon również jest długi, sięga za pęcinę. Wanilia nie jest damą, więc długość grzywy i ogona często jej przeszkadza. Na jasnych kopytach ma srebrne podkowy, które lśnią w najdrobniejszym blasku. Na tylnej pęcinie posiada małe znamię w kształcie litery X. Gdy była mała miała krzywe nogi, ale gdy dorosła nogi się wyprofilowały. Wania chodzi z wdziękiem i gracją. Szyja klaczy - jak u większości koni andaluzyjskich - jest gruba i ma kształt łuku.
Charakter: Wania jest bardzo rozsądną, ale też odrobinę szaloną klaczą. W życiu wiele przeszła i wie, jak sobie radzić we wszystkich sytuacjach. Jest dzika i niezależna. Często przez to znajduje sobie nieprzyjaciół, ale tak było głównie w poprzednim rozdziale jej życia - w niewoli. Nienawidzi ograniczeń, nigdy nie akceptuje władzy nad sobą (nie licząc władzy Wery - władczyni SSP). Bardzo lubi marzyć i snuć długie baśnie oraz opowieści. Konie uważają ją za dziwadło, ponieważ nigdy nie lubiła się bawić. Wolała śnić na jawie. Marzy o miłości raz na całe życie, ale nie ma żadnego kandydata. Chciałaby mieć też źrebaka, albo nawet dwoje. Uwielbia dzieci. Co wieczór staje na jednym z klifów, staje dęba i rży. Rżąc mówi dobranoc - wszystkim stworzeniom, niebu, ziemi i wcześniejszemu życiu.
Historia: Wania urodziła się w stajni w małej, Polskiej miejscowości. Matka była zwykłym koniem pod siodło, a ojciec pokrywał w tej właśnie stajni klacze. Wanilia bardzo wcześnie straciła obojga rodziców: mama zmarła przy porodzie, a ojciec "złapał kontuzję" i nie mógł pokrywać klaczy, więc został oddany do ubojni. Wania miała też brata, który został sprzedany zaraz po narodzinach. Matką zastępczą dla młodej klaczki została klacz rasy mustang o imieniu Renata - przechwycona przez handlarzy końmi, która również miała córkę, z którą Wanilia się nie zaprzyjaźniła. Renia pokochała Wanię jak własną córkę. Renata uczyła obie córki, aby nigdy do końca nie ufały ludziom, gdyż ci traktują konie jak zwykłe automaty. Wanilia słuchała matki uważnie, ale jej siostra, gdy miała pół roku wyrzekła się rodziny. Wanilia dorastała w spokoju, ale już wcześnie wyrażała swoją dzikość: nie pozwalała się odprowadzać do stajni, wiele razy próbowała uciekać do lasu, raz zadziała się na kawał drutu, stąd znamię. Ciągle podburzała inne konie, by razem z nią uciekły i były wolne, niezależne, te zaś tylko ją wyśmiewały. W wieku roku i sześciu miesięcy zakochał się w niej pewien koń andaluzyjski, ale nic z tego nie wyszło. Po jakimś czasie klacz razem z matką postanowiły uciec. Pewnego dnia, kiedy pastuch elektryczny był zepsuty, przeskoczyły przez ogrodzenie (przy okazji trochę je dewastując) i wbiegły do pobliskiego lasu. Tam zaś zaczęła je gonić wataha wilków. Klacz mustang zahaczyła nogą o korzeń i przewróciła się. Na oczach Wani wilki rozszarpały jej przybraną mamusię. Gdy klacz otrząsnęła się (po jakichś trzech sekundach) pogalopowała przez las i wbiegła do ciemnej jaskini. Padnięta ze zmęczenia Wanilia położyła się i zasnęła. Obudziły ją promienie słońca na plaży wyspy Karsin...