Drugie Piętro

Niewielkie pomieszczenie o czerwonych ścianach. Są tu jedne schody, które prowadzą na pierwsze piętro oraz schody wiodące na trzecie, oprócz tego są też drzwi przez które wyjdziemy na drugie piętro.
W tym przejściowym pokoju słychać wszystko to co dzieje się w lochach, więc można usłyszeć mrożące krew w żyłach krzyki lub inne objawy strachu.

Szła po schodach zobaczyć co się dzieję w celach ale krzyki i inne odgłosy dobiegające z korytarzu zniechęciły ją.Stanęła po czym odwróciła się w stronę wejścia spowrotem.
Sama nie wiedziała czy iść czy nie więc usiadła na schodach i tylko gapiąc się w róg ścian zaczęła rozmyślać o czymś nie znanym ani jej ani nikomu.Postanowiła poczekać tu na kogoś z jej stada.

Spacerował powolnym krokiem po schodach.Nie miał co robić więc chciał po prostu gdzieś pochodzić.Był nieco zamyślny.Stawiał pewne kroki przez co Luiza mogła słyszeć charakterystyczny stukot.
Na chwilę przystanął i zaczął się rozglądać jednak dopiero po dłuższej chwili dostrzegł klacz.Zaczął iść w jej kierunku starając się już tak głośno nie tupać.

Słysząc dźwięk otwierających się drzwi i stukotu kopyt mogła się spodziewać ,że ktoś idzie.Odwróciła się w stronę dźwięku i widząc ,że to Astek zmierza w jej stronę tylko się uśmiechnęła.Wstała jak należało i lekko skłoniła się głową na znak szacunku.Dawno cię nie widziałam.Rzekła bez większego zastanowienia z wyrazem obojętnej twarzy.W sumie to było jej obojętne czy ktoś przyjdzie czy też nikogo nie zastanie....Ale skoro już ktoś przyszedł to czemuż by z nim nie spędzić większości wolnego czasu?

Antek zatrzymał się przed nią i także skłonił się jednak niżej niż klacz ponieważ tą w końcu była władczynią stada.Ja Ciebie także dość długo nie widziałem, Luizo.Odparł i posłał jej swój nikły, firmowy uśmiech, który posyłał chyba każdemu przyjaźnie nastawionym koniu, którego udało mi się poznać.Nie miał pewności jednak zdawało mu si3, że wygląd klaczy nieco się zmienił od ich ostatniego spotkania przez co zaczął się zastanawiać czy klacz dalej jest taka jak wtedy, gdy ją poznał.

//Ta...Starucha xD

Jego ukłon tylko sprawił ,że mrugnęła oczami jakby była wdzięczna.SPojrzała na niego i jego dziwny uśmiech po czym tylko rozejrzała się.Cóż mam nadzieję,że teraz to nadrobimy.Powiedz mi jak tam u ciebie i Wery?Zapytała chodź sama nie wiedziała po co jej to było wiedzieć.Miała teraz własnę sprawy.Cóż to pewnie było odruchowe z nudów.Co do klaczy chyba trochę się jednak z charakteru zmieniła w końcu wydoroślała psychicznie.....Jak to się mówi.

Zludtrował ją wzrokiem, a gdy klacz zadała mu pytanie zrobił zamyśloną minę.Nie jest źle.Przez jakiś czas się z nią nie widziałem jednak teraz w sumie jest dobrze, mam dwie córki.Zamilkł na chwilę po czym dodał.A tobie jak się układa... w życiu?Zapytał posyłając jej pytajace spojrzenie.Rozejrzał się dookoła, ale po dość krótkim czasie wrócił wzrokiem do klaczy oczekując odpowiedzi.Tupnął cicho i westchnął niesłyszalnie.Zamyślił się na moment wracając myślami do niektórych wspomnień.

Na jego spojrzenie tylko mlasknęła nieznacznie.Ty to masz wielkie szczęście.Szepnęła cicho ale tak by on usłyszał.Miała wrażenie,że ktoś ich podsłuchuje co mogło być tylko jej wymysłem ale zawsze trzeba być czujnym.Na jego pytanie wywróciła teatralnie oczkami.Cóż...Skoro już musisz wiedzieć to nie jest dobrze...Partnera nie widziałam od bardzo dawna.Wszyscy moi bliscy na razie mają inne sprawy od spotkania się ze mną i pozostały mi tylko moje źrebaki.Nie mogę zbyt liczyć na przyjaciółki i znajomych bo mają inne sprawy na głowach,a ja nie zamierzam im przeszkadzać....To w sumie tyle.Tylko odwróciła głowę w stronę wyjścia z korytarza.

Minimalnie posmutniał.To dość przykre jednak zawsze nie może być pięknie.Raz jest dobrze, a raz źle.Mam nadzieję, że twoi bliscy będą mieli dla Ciebie więcej czasu.Zawsze jak chciałabyś z kimś porozmawiać to możesz przyjść do mnie, nie mam raczej zbyt wielu rzeczy do roboty przez co zazwyczaj po prostu się nudzę.Powiedział z nadzieją, że chociaż trochę poprawił jej humor.Przyglądał się jej przez moment po czym także zetknął w kierunku wyjścia.

Jego smutek wcale nie poprawił jej humoru ale nieznacznie się uśmiechnęła na jego słowa.Były miłe jak dla niej ale nie czuła potrzeby szczęścia.Wystarczyło jej towarzystwo.Widząc jak także zerka w stronę drzwi spojrzała na niego i lekko machnęła ogonem.To może chodźmy na tereny niczyje.Tam będzie lepiej niż w tym korytarzyku.Przeżuciła grzywę na drugą stronę szyi po czym tylko pociągnęła ogiera w stronę grabu.
Z/t

//Korekta powinna umrzeć
Gdy klacz się uśmiechnęła także lekko się uśmiechnął.Był dość zadowolony z tego, że sprawił, że klacz się uśmiechnęła.Gdy klacz zaproponowała wyjście kiwnął łbem.Tak, dobry pomysł.Zawsze na świeżym powietrzu jest lepiej niż w zamkniętym pomieszczeniu.Machnął ogonem po czym ruszył obok klaczy jednak szedł minimalnie bardziej z tyłu.
Z/t