Lunaria ~ "Oczy masz jak gwiazdy, ale duszę niekoniecznie..."

Zwykły koń

Imię:
Lunaria, znaj dobroć Księżyca...
Stado:
Stado Zamglonych Szczytów
Płeć:
Piękna, czy kiedykolwiek wątpiłeś?
Wiek:
Skończyła już trzecią zimę, ale po co to komu?
Wygląd:
Lunaria jest piękną klaczą. Tylko czemu? Piękno to rzecz zbędna, przemija wraz z wiekiem... O ironio, Księżyc jest maści Słońca, w dodatku rasy nie arabskiej, nie najlepszej, lecz... Najszybszej? Ale wróćmy. Jak na rasę klacz ma bardzo orientalną budowę. Głowę klacz ma o profilu idealnie prostym, oczy duże, czarne, otoczone również czarnymi rzęsami. Szyję typową dla rasy pełnej krwi angielskiej, silną lecz kruchą z wyglądu. Schodząc niżej widzimy szczupły tułów, i długie nogi, zakończone czarnymi kopytami. Pęciny z wyglądu kruche, aczkolwiek mocne wytrzymujące długie, wielokilometrowe biegi. Klacz jest zwrotna i szybka, lecz z siłą... Trzeba ją podreperować. Grzywa delikatna jak mgiełka, tak jak długi ogon mlecznej barwy. Klacz jest maści izabelowatej, z pięknymi, złotymi przebłyskami.
Charakter:
Cóż, Lunaria byłaby całkiem miłą klaczą, gdyby nie to, że jest... Bardzo filozoficzna i tajemnicza, momentami też zła i okrutna. Jest typem altruisty i marzyciela. Czasami lubi co prawda poszaleć Lubi wszystko obmyślać, wyobrażać sobie... Ale przede wszystkim jest skryta, nie pokazuje jak płacze, choć w głębi serca chciałaby się tym z kimś podzielić. Lubi korzystać z życia, ale nienawidzi przymusu. Choćby coś sprawiało jej największą przyjemność, pod przymusem tego nie zrobi. Jest uparta i ambitna. Nie lubi się kłócić, gdy kogoś pozna jest miła, ale czuć pewien dystans, pewną barierę... Jednak ma wiele tajemnic, które chętnie by zdradziła, ale nie byle komu... Czy będziesz tym kimś? Jej życie było zagmatwane, lecz czas je naprawić. Jest opanowana, zawsze mówi to, co myśli. Wypowiada się cicho, tajemniczo... Uważa się za pewnej sprawy lepszą, a to przez to, że przez dwa lata radziła sobie bez dwunożnych. Nie jest okrutna, lecz gdy ją zranisz, czego zapewne nie będzie chciała pokazać, może zrobić wiele rzeczy... Na ogół jest jednak miłą klaczą, chociaż pełną tajemnic, nie należy się jej bać... Chyba...
Historia:
Pewnego dnia pewien z pewnością szalony człowiek postanowił stworzyć klacz o imieniu Księżyca, i jak na ironię maści jakże cudownego Słońca. To nie mogła być zwykła klacz... Musiała być piękna jak całe niebo w jednej klaczy...
Była zwykła, styczniowa noc. W taką właśnie noc urodziła się ona, w stadninie folblutów. Piękna, taką jaką wszyscy oczekiwali - i ludzie, i konie. Matka kazała jej być z siebie dumna, jest prawie tworem Bogów Księżyca i Słońca. Wszyscy uważali ją za lepszą, w zabawach zawsze była królową, pozwalano jej wszystko wybierać... Wszystko było dobrze, dopóki stadnina nie zbankrutowała. Matkę wywieziono do rzeźni, ojca i starszą siostrę, Levivę sprzedano, a Lunaria? Została. Mieszkała w opuszczonej stadninie, lecz musiała ją zostawić... Zamieszkała u pewnej starszej pani, która bardzo ją kochała, z wzajemnością. Niestety, po roku, gdy Luna miała dwa lata, staruszka umarła. Teraz klacz naprawdę nie miała gdzie mieszkać, więc wałęsała się dalej. O tym nie ma już co opowiadać, po roku przesiadywania to tu, to tam, klacz o imieniu Lunaria trafiła na stado koni... Od kliku miesięcy pierwszy raz zobaczyła konie... Konie z jej stadniny, a wśród nich Veanillę, matkę naszego młodego Księżyca. Niestety, okazało się, że konie te są pilnowane przez ludzi, więc klacz musiała opuścić te tereny, jednak poprzysięgła, że kiedyś odnajdzie swą matkę, a ona dała jej na pamiątkę pamiętnik, piękny, ze szmaragdowym paskiem po stronie otwierania. Od tej pory to w nim zapisywała wszystkie swoje bóle, radości, smutki... A po trzech miesiącach klacz nazwana imieniem Lunaria rozpoczęła nowe życie na wyspie zwanej Karsin...