Primavera

Wygląd:  Primavera jest dość piękną klaczą rasy Appaloosa. Ma około 160cm w kłębie. Jest jasnobrązowa. Jest zwinna i szybka. Nogi ma długie, zgrabne od wieczornych, samotnych galopów po łąkach i lasach. Ma niezbyt długą grzywę oraz średniej długości ogon. Grzywa jest prosta tylko ogon pofalowany. Pysk ma duży, a oczy wielkie koloru brązowo-czekoladowego. Uszy są sterczące i małe. Ma problemy ze słuchem. Matka nazwała ją tak ze względu na porę roku w jakiej się urodziła. Primavera oznacza wiosna.

Charakter:  Jest dosyć nieśmiała, ale gdy już się otworzy to wiesz, że Ci ufa. Typowa gadatliwa, uprzejma i z pozoru radosna młoda klaczka. Gdy ją zranisz, nigdy nie wybaczy... Łatwo wyprowadzić ją z równowagi... Stara się tłumić w sobie wszystkie negatywne emocje. Nauczyła się udawać różne emocje np. strach, smutek, szczęście radość i zauroczenie. Dla przyjaciół i stada zawsze jest wierna. Nigdy nie zdradzi nikomu powierzonych jej tajemnic. Dla wrogów jest podła, wkurzająca... Lubi pyskować i dogadywać. Jednym słowem lubi wszystkich wokoło denerwować. Uwielbia małe źrebaki. Mogłaby bawić się z nimi godzinami... Jest bardzo inteligenta i zna kilka taktyk walki. Umie nawet dodawać Boi się ludzi.

Historia:  Gdy się urodziła wszystkie konie z farmy dziwnie na nią spoglądały... może to dlatego, że miała umarszczenie inne niż wszystkie konie w stajni. Ojca nie poznała. Został sprzedany przed jej urodzeniem. Zawsze jej, go brakowało. Gdy podrosła, miała mnóstwo przyjaciół i znajomych. Lubiła się bawić i biegać. Gdy nadszedł dzień jej trzecich urodzin poznała przystojnego siwego arabskiego ogiera niewiele starszego. Od razu wpadł jej w oko. Cały czas wychodziła z nim na krótkie ''wyprawy'' na pastwisku. No bo, powiedzmy sobie szczerze. Nie było tam dużo miejsca. Nigdy nie można było się wybiegać... Gdy wyznali sobie miłość, byli razem naprawdę szczęśliwi. Gdy zaszła w ciążę chciała tylko jednego. Chciała aby ojciec jej źrebięcia był przy niej i przy dziecku, nie tak jak jej... wiedziała, że to nie była to jego wina, ale miała do niego żal... Niecały rok później, świat przywitała biała klaczka w szare plamy. Nazwała ją Octavia... Czas szybko mijał. Ona i jej partner i źrebak. Nie mogła wyobrazić sobie lepszego życia. Czuła, że tylko tyle jej potrzeba. Gdy Octavia miała już dwa lata, wydarzyło się coś, co doszczętnie zniszczyło jej życie...
Straciła córeczkę, matkę i ukochanego, gdy wszystkie konie na farmie na której mieszkała od urodzenia, zostały wywiezione. Jako jedynej udało jej się uciec. Przed wprowadzaniem na przyczepę, wyrwała się starszemu mężczyźnie który ją trzymał, i niewiele myśląc pogalopowała jak najdalej. Nie chciała opuszczać swojego domu. Była tu szczęśliwa. Nie wiedziała co się dzieje... Inne konie nie miały takiego szczęścia. Prowadzili je dorośli, silni i okrutni mężczyźni. Za każdą próbę wyrwania dostawało się batem... Zrozpaczona, zmęczona i wystraszona szukała kogokolwiek kogo wcześniej znała. Miała nadzieję, że chociaż jej dziecinka uciekła. Najgorsze jest uczucie gdy wiesz, że twoja rodzina którą kochasz najbardziej pod słońcem jest setki kilometrów od ciebie, ale tak naprawde nie wiesz gdzie... i nie możesz nic zrobić. Chodziła bez końca przed siebie, aż trafiła na Karsin...