Boisko

Z boku szkoły jest duże boisko. Dawniej źrebaki w czasie przerw między zajęciami mogły wyjść na podwórko się wybiegać na świeżym powietrzu.
Teraz na boisku nikt się nie bawi.
Popękany, pokruszony asfalt, zarośnięty mchem i marną trawą. W dołkach na nierównej powierzchni zbiera się brudna woda, której lepiej nie pić. Stojące po dwóch stronach boiska stare, ciężkie zardzewiałe bramki grożą przewróceniem się przy najmniejszym dotyku. Gdzieś w krzakach leży zużyta, podziurawiona piłka. Po farbie, wyznaczającej różne sektory na boisku, nie ma już śladu.
Podobno nocą można usłyszeć tutaj ciche śmiech uradowanych źrebaków, ale ostrożnie, im dłużej się ich słucha tym straszniejsze się ona stają, aż ze śmiechów zostają płaczliwe błagania o pomoc.

Estio skoczył, mimo wielkiego strachu i zmęczenia. Teraz stał w wielkiem rozkroku, ale udało mu się powrócić do normalnej pozycji stojącej. Odwrócił się i zobaczył Asołe. Ogier już wylądował, zdążył się już nawet doprowadzić do porządku. O nie, na pewno widział mój brzydki skok. pomyślał, ale zdecydował nie dać tego po sobie poznać. Był za bardzo zmęczony, żeby przejmować się takimi sprawami.
Podszedł do Asołe i też się zaśmiał. Dopiero wtedy rozejrzał się dookoła: wyglądało na to że znajdowali się na jakimś boisku. Nawet nie wiedziałem o istnieniu tego miejsca. zaśmiał się ponownie. Zrobiło mu się o wiele lżej, teraz, jak wiedział że teoretycznie już mu nic nie grozi. Nie musiał już pływać w jakimś bagnie zimnej wody, ale dalej padało, nawet dosyć mocno. Było mu dalej zimno, był zmęczony i ledwo się trzymał na nogach.
Co ty na to, żeby pójść, na przykład, do jakiejś siedziby, albo do zamku, albo gdzieś..? zaproponował niepewnie. Fajnie by było pójść teraz w jakieś ciepłe miejsce.
Albo możemy pójść na pustynię. Tam było zawsze tak gorąco. rozmarzył się. I stamtąd pochodzi Atenka. przypomniał sobie. Problem był taki że Estio pewnie nie umiał by tam nawet trafić, wiedział tylko że było to dosyć daleko.

Ośmielony odwagą towarzysza wyskoczyłem za nim z okna.
Tutaj jest miejsce na odwieczne pytanie rodziców: Czy gdyby twoi koledzy skakali z klifu to też byś skoczył? Odpowiedź brzmi: Tak.
Brzydki czy nie brzydki skok, liczy się efekt a nie styl. Cali i zdrowi wylądowaliśmy na podwórku.
Rozejrzałem się dookoła.
-Nie tylko ty o nim nie wiedziałeś.-zawtórowałem mu śmiechem.
Wytrzepałem się delikatnie, tak by ziomka nie ochlapać, nie ważne, że deszcz dalej pada.
-Świetny pomysł.-powiedziałem trzęsąc się z zimna.-Prowadź mój pechowy przewodniku.-rozkazałem żartobliwie.
Pierwszy raz wygrałem wycieczkę i takie cuda się dzieją.
-Gdzieś gdzie będzie i blisko i ciepło no i oczywiście woda będzie służyć tylko do picia.-podałem warunki, które obydwu nam pasują. Popatrzyłem na Estia mając nadzieję, że w okolicy znajdzie się odpowiednie miejsce.
Obyśmy się nie pochorowali, bo leczenie mogłoby potrwać baardzo długo. Położyłem uszy by do ich wnętrza nie wlatywały duże krople mocnego deszczu. Na razie piorunów słychać nie było, ale zobaczymy co przyniesie nam przyszłość.

Jeszcze przed chwilą Estio był zły i wykończony, a teraz śmiał się z Asołe, nie myśląc o żadnych problemach. Wszystkie złe myśli odpłynęły, ogierek nie czuł nawet aż taz bardzo mokrości.
Mam nadzieję że teraz trafimy do jakiegoś fajnego miejsca. zaśmiał się i od razu widział gdzie iść. Nigdzie nie czuł się tak bezpiecznie, jak w swojej siedzibie. Szkoła jest tak samo zła podczas roku szkolnego, jak i podczas wakacji. stwierdził. Morał?
Nie chodzić nigdy do szkoły… uśmiechnął się pod wąsem.
Zrobił parę kroków w miejscu, jego kopytka zatapiały się w rozmokłej ziemi. Potem wyruszył, już nie tak szybko jak najpierw, w końcu zmęczenie trochę dopisywało. Było mu też zimno, przez co czuł się jakiś ociężały. Do tego w mokrej trawie było bardzo łatwo się poślizgnąć, więc lepiej było ostrożnie stawiać kroki. Czas już się nie liczył, to nie były wyścigi. Jego jedynym celem w tej chwili było dojście ziby, razem, bez połamania się, bez wyzwalania się i bez robienia dziwnych szpagatów.

[z.t]

Zamknąłem oczy, obniżyłem łeb i zaśmiałem się. Morał jest praktycznie na pewno i całkowicie słuszny.
Chociaż nie byłem w szkole w trakcie roku szkolnego, to widząc ja ta prezentuje się w czasie wakacji raczej bym z własnej woli do niej nie szedł.
Czekałem aż przyjaciel wybierze miejsce, spełniające wszystkie moje wymagania. W końcu ruszyliśmy w drogę do "niewiemkąd".
Na szczęście żadnemu z nas nie wpadł do głowy pomysł żeby się ścigać. A nawet gdybyśmy wpadli to przebieglibyśmy paręnaście metrów po czym zalegli za ziemi ze zmęczenia.
Szedłem blisko Estia, bo bardzo, ale to bardzo nie chciałem się zgubić. Czułem, jak namakam deszczem i ziemia przyciąga mnie z coraz większą siłą. Oby to było tylko złudzenie.
Spojrzałem na Myszatego.
-Daleko jeszcze?-zapytałem rozbawiony. Ach, dawno nie zadawałem typowo źrebięcych pytań.
Dobry z niego przewodnik, jakby nie patrzeć. Dałem mu komplement w myślach. A może tylko udaje, że wie gdzie idziemy? Hmm, no nie ważne, przynajmniej nudno nie jest.

Z/T