Nairiva~

Imię: Nairiva, można do niej mówić takimi skrótami jak Nai, Riva, Iva czy Iri, jednak toleruje też inne ksywy czy przezwiska.

Stado: Stado Ukrytych Łez (SUŁ).

Płeć: Klacz.

Wiek: Około sześciu lat.

Wygląd Wygląd to zaledwie zewnętrzna powłoka, po której nigdy nie należy oceniać, gdyż nie wiadomo, co kryje się w środku (i nie, nie chodzi o wnętrzności). Ale przyznajmy szczerze, czy naprawdę nigdy nie patrzyliśmy najpierw na wygląd? Wiemy, że tak nie należy robić, że najpierw trzeba kogoś poznać, jednak i tak wyrabiamy sobie o nim powierzchowną opinię. A wygląd zawodzi. Bardzo zawodzi.
Osobniczka rasy Pura Raza Española o maści siwej jabłkowitej. Ma w kłębie około 170 cm, a jej sylwetka jest raczej typowa dla rasy, chociaż może nieco masywniejsza. Wzrost oraz masę nienaturalną dla andaluzów odziedziczyła po zimnokrwistych przodkach, jednak to dodaje jej urody. Łeb oraz boki jaśniejsze od reszty ciała, zaś nogi prawie całe czarne. Głowa o profilu prostym z wyrazistymi szarymi oczami. Chrapy delikatnie zaróżowione, co jest wynikiem wcześniejszej odmiany na pysku. Szyja mocna i potężna, a na niej krótsza i potargana jasnoszara grzywa. Klatka piersiowa szeroka, zaś łopatki skośne. Boki są zaokrąglone (ale nie przesadnie), a grzbiet długi, zakończony zaokrąglonym zadem z nisko osadzonym oraz delikatnie pofalowanym burym ogonem. Nogi długie i silne, bez szczotek pęcinowych. Krótko mówiąc – jej postawa i budowa jest elegancka oraz dumna, a klacz może być uznana za świetnego osobnika swojej rasy.

Charakter: Nie da się jej określić w kilku słowach, tak jak innych – charakter jest zbudowany ze zdecydowanie zbyt wielu części (z niektórych czasem nie zdajemy sobie sprawy) i nie da się ich podzielić na te ważniejsze i mniej ważne.
Z pewnością jest dosyć chłodna – podchodzi do wszystkiego z powagą i dystansem, a jej aurę wyższości można wyczuć z daleka. Dość nieufna, szczególnie wobec obcych, chociaż i do znajomych podchodzi z rezerwą. Wszelakie uczucia (bo przecież każdy jakieś ma, nie wymyślajmy niestworzonych historyjek o zupełnej nieczułości) tłumi w sobie i stara się ich nie okazywać – wszystko można przerobić na słabości, a ona nie jest słaba. Jest silna. Nigdy nie zrzuca swoich problemów na innych, stara się je samodzielnie rozwiązywać i tego samego oczekuje od pozostałych.
Nie potrafi współpracować i działać w grupie – zawsze ma swoje zdanie i nie za dobrze znosi podporządkowanie się. Lubi dopinać swojego celu, chociaż jednak zna granice i ma świadomość, kiedy należy brnąć dalej, a kiedy lepiej odpuścić.
Boi się – chociaż to raczej złe określenie, bardziej: Nie jest przekonana do tego, by komuś ufać. Uważa, że może polegać wyłącznie na sobie, gdyż wtedy wie, że jest bezpieczna. Nikt jej nie zawiedzie, nikt jej nie zrani. Nawet jeśli pojawi się w niej zalążek ufności, stara się tego za bardzo nie okazywać. Woli się do niczego nie przywiązywać, bo nawet jeśli to coś straci, nie będzie odczuwała takiego bólu czy żalu.
Można dodać, że jest dosyć surowa i ostra, a przy tym niezła z niej perfekcjonistka. Przy czym ma przekonanie, że żeby wszystko było idealne, musi wykonać to samodzielnie i według własnego przekonania.
Potrafi kłamać i robi to świetnie, chociaż ci bardzo uważni i dokładni dadzą radę dostrzec, iż klacz łże jak z nut. Nairiva nie myśli o miłości i potomstwie – przysłowiowa strzała Amora jeszcze jej nie dopadła, jednak na pewno padnie na kogoś odpowiedniego, lepiej poznanego i z tą cenną cząstką zaufania.
Nie jest ani optymistką, ani pesymistką – bardziej realistką. Myśli racjonalnie i rozważa wszystkie strony i możliwości. Nie działa impulsowo – wiecznie opanowana i spokojna, dopracowuje wszystko na ostatni guzik i czeka na odpowiedni moment do ataku.
Nie jest rozmowna, a samotność to jej żywioł. Źle czuje się w towarzystwie zbyt wielu koni. Czy jest odważna? Może. Raczej nie jest typowym tchórzem zgrywającym rozrabiakę i uciekającym w chwili zagrożenia, jednak prawdziwym męstwem i bohaterstwem tego nazwać nie można.
Iri toleruje siebie i nie zamierza się zmieniać.

Historia: Historia to etap życia, który się zdarzył. Momenty – te weselsze i te mniej – które nigdy nie powrócą. Można je tylko wspominać. Wszystko jest zależne od siebie – gdybyśmy się nie urodzili, nie robilibyśmy tego, co właśnie robimy i w ogóle by nas nie było. Z historii można wyciągać wnioski, badać sytuacje, by nie popełniać tych samych błędów. Stajemy się lepszymi sobą, bardziej wyrafinowanymi i mądrzejszymi niż w dzieciństwie.
Nai raczej nie wspomina dzieciństwa szczególnie okropnie czy mile – młodzieńczy czas był plątaniną wzlotów i upadków, zwycięstw i porażek, zawodów i radości. Był nauką i kształtowaniem się osobowości, dzięki niemu Iva jest, jaka jest. Długie treningi uczyły wytrwałości, a jazdy i nauka cierpliwości oraz spokoju.
Mimo iż był to dobry czas, andaluzka wolałaby do tego nie wracać i nie przeżywać na nowo starych błędów. Kiedy tylko pojawiła się możliwość ucieczki i wyzwolenia, klacz wykorzystała tę okazję i zniknęła.
Podróże nie są najlepsze do wspominania – w końcu to tylko poruszanie się wciąż naprzód. Riva dużo wędrowała, a efektem ostatniej podróży jest wylądowanie na Karsin. Nowe tereny, ale też nowa szansa. Nowe życie.