✧ Hazel ✧

Imię: Hazel
Stado: Stado Ukrytych Łez
Płeć: Klacz
Wiek: 4 lata
Wygląd:
Hazel jest skarogniadą klaczą oldenburską. Jej ogon i grzywa są lekko falowane, o barwie gorzkiej czekolady, poprzetykane złotymi pasmami. Jej szyja jest mocna i umięśniona, ale zgrabna. Kłąb ma mocny, łopatki skośne, zad lekko ścięty, a sylwetka ogółem zdradza, że Hazel jest bardzo wysportowana. Jej nogi nie należą do najdłuższych, ale są szczupłe i zgrabne, przyozdobione koronkami tuż przy białych kopytach. Jej ogon jest stosunkowo wysoko osadzony, zakończony równo przy pęcinach. Głowę ma o profilu prostym, bez żadnych znaczeń, a w niej osadzone są, niczym dwie bryłki szczerego złota, oczy, te piękne oczy, o spojrzeniu głębokim i ciepłym, choć smutnym i tajemniczym, o bardzo ciemnej oprawie długich rzęs. Uszy ma czujne i niezbyt długie, dumnie osadzone na szlachetnej głowie. Jej grzywa opada w delikatnych falach na prawą stronę szyi. Hazel wygląda królewsko i dumnie zarówno w stępie jak i w cwale, choć wygląda to u niej zupełnie naturalnie.
Charakter:
Charakter. Czy istnieje w ogóle coś takiego? Hazel jest różna w zależności od sytuacji, otoczenia i humoru, ale można z pewnością o niej powiedzieć, że jest bardzo skryta. Często wpada w zadumę. Jest inteligentna, bystra i sprytna. Jeśli intuicja jej coś podpowiada, słucha się jej bezgranicznie, bo wiele razy uratowało jej to skórę. Jest lojalna dla przyjaciół i wierna swoim ideałom. Rzadko potrafi komuś zaufać w stu procentach. Nie jest pesymistką, woli określać siebie mianem realistki. Rzadko wpada w złość, woli oszczędzać siły na wszelki wypadek. Jest typową samotniczką większość czasu spędza na pieszych wędrówkach.
Nie wierzy w miłość. Nigdy nie poznała takiego uczucia i póki co nie ciągnie jej do niego specjalnie. Jest prawdziwą oazą friendzone'a.
Historia:
Urodziła się w Egipcie, w hodowli koni oldenburskich. Miała zostać championką w końskich dyscyplinach sportowych, ale coś nie pykło, kilka koni wszczęło bunt i uciekło, a Hazel razem z nimi. Jakiś czas szwędała się z nimi po pustyni, a potem dotarli do strefy lasów i każdy poszedł w swoją stronę. Hazel przez przypadek natknęła się na jakiegoś konia w pelerynie, który zabrał ją do jakiegoś klasztoru czy czegoś w tym stylu. Podobno uczyli tam magii. Hazel miała tam kilku przyjaciół: Laurę, Freda, Miss i Irvina. Żyło jej się tam dobrze, dopóki Fred nie zaczął wyraźnie zalecać się do Miss, a Irvin, nie chcąc być gorszym od kolegi, zaczął podrywać Hazel. Klacz była zniesmaczona jego próbami, ale mimo wszystko nie było jej tam źle. Jakiś czas później szalony staruszek Miss ją tam namierzył i klacz musiała zwiewać. Bez niej życie w klasztorze było nudne, więc i Hazel pożegnała się z przyjaciółmi i poszła dalej.
Wędrowała długo, aż dotarła na Karsin.